Artyści: Paweł Althamer, Babi Badalov, David Chichkan, Hubert Czerepok,Oskar Dawicki, Wojciech Doroszuk, Veaceslav Druta, Pravdoliub Ivanov, Nikita Kadan, Zhanna Kadyrova, Tigran Kchachatryan, Alina Kleytman, Szymon Kobylarz, Katarzyna Kozyra, Diana Lelonek, Lech Lewandowski, Zbigniew Libera, Piotr Łakomy, Magdalena Łazarczyk, Lada Nakonechna, Marina Naprushina, Małgorzata Niedzielko, Wiktor Maruschenko, Małgorzata Mirga-Tas, Witek Orski, Vlada Ralko, R.E.P., Mykola Ridnyi,  Robert Rumas,  Jadwiga Sawicka, Sergey Shabohin, Izabela Tarasewicz, Slaven Tolj,  Piotr Wysocki, 

Kolekcja II Galerii Arsenał w Białymstoku jest jednym z najlepszych zbiorów sztuki nowoczesnej w Polsce, jest nie tylko reprezentatywna dla sceny polskiej ostatnich 30 lat, lecz również prezentuje sztukę Europy Wschodniej. Koncepcja kolekcji jest oparta na idei zbioru otwartego, na bazie którego tworzymy wielowątkowe narracje podejmujące próbę opisu  rzeczywistości, w jakiej żyjemy.

Inspiracją tej wystawy jest książka Jonathana Leara Nadzieja radykalna. We wstępie do polskiego wydania Piotr Nowak pisze, że jest to książka odpowiadająca na trzy zasadnicze pytania : „(1) Jak żyć w świecie, który nagle stracił jakikolwiek sens; (2)czy w takim świecie możliwa jest jeszcze nadzieja; a jeśli tak to (3)w jakim języku można starać się ją wyrazić.” Bohaterowie książki plemię Kruków czy Wron, najpewniej plemię dużych czarnych ptaków, podobnie jak inne plemiona rdzennych mieszkańców Ameryki przeszli apokalipsę kulturową ich świat, zwyczaje, wszystko w co wierzyli, co nadawało sens ich życiu, zostało unicestwione właściwie w ciągu jednego pokolenia. „Odkąd odeszły bizony, serca moich ludzi upadły na ziemię i nikt już ich nie podniósł. Później nic się już nie wydarzyło”. Te słowa Wielu Przewag - wodza Wron stały się kanwą Nadziei Radykalnej. Wódz Wron w odróżnieniu od innych plemion zrezygnował z wetknięcia kija w ziemię, z wyznaczenia swojego terenu, którego broni się bez względu na konsekwencje. Podjął decyzję pogodzenia się z nadchodzącym, adaptacji do nowego świata, przetrwania.  

Czy można  porównywać obecną sytuację naszej kultury i naszej wspólnoty europejskiej do spustoszenia, które dotknęło Indian?  Poczucie dezorientacji, poczucie „końca czasu”, konieczności podjęcia decyzji wobec czegoś nieprzewidywalnego, nieokreślonego co dopiero ma nadejść, wydaje się jednym z najdogłębniejszych naszych doświadczeń. Idąc za intuicją Leara, aby wyjść z egzystencjonalnego impasu, potrzebujemy przewodnika, który dostrzeże w nim nowy sens, nowe pole możliwości. Czy taką rolę może odegrać sztuka ? Czy artyści są tymi, którzy komentując rzeczywistość antycypują rozwiązania, których jeszcze nie ma?

Zapowiedź wystawy na stronie Muzeum Narodowego w Gruzji