en
Menu
Strona główna - Galeria Arsenał

Warsztaty teoretyczne - Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości

Warsztaty teoretyczne - Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości

19.05.2023 - 20.05.2023
Miejsce: Miejsce: Galeria Arsenał elektrownia, ul. Elektryczna 13 (wejście od ul. Świętojańskiej)
A-
A+

UWAGA! W dniu 20.05 (sobota) w przestrzeni wystawy "Świadomość planetarna.Nowe rzeczywistości" odbywają się Warsztaty teoretyczne. W związku z tym ekspozycja tego dnia będzie nieczynna dla zwiedzających.


Galeria Arsenał w Białymstoku zaprasza na warsztaty teoretyczne towarzyszące wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości”

Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości
Warsztaty teoretyczne
19–20.05.2023
Galeria Arsenał elektrownia, ul. Elektryczna 13, Białystok
(wejście od ul. Świętojańskiej)

wstęp bezpłatny, nie obowiązują zapisy
 
Ekspertki i eksperci: Joanna Bednarek, Ernest Borowski, BOT, Beata Calińska, Hubert Czerepok, Piotr Fortuna, Andrei Isakov, Justyna Janik, Krystyna Jędrzejewska-Szmek, Matylda Szewczyk, Michał Krzykawski, Michał Matuszewski, Paulina Mirowska, Joanna Murzyn, Martix Navrot, Karolina M. Sulich, Ivan Svitlychnyi, Anastasiia Vorobiova, Dominika Wolska, Jakub Woynarowski, Jagoda Wójtowicz, Jakub Wróblewski
 
Dwudniowy cykl spotkań – warsztaty teoretyczne towarzyszący wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” – oddaje głos osobom twórczym, badaczom/badaczkom zaangażowanym w tematykę projektu. Jest punktem wyjścia do pogłębionej refleksji o potencjałach i zagrożeniach płynących z mediów cyfrowych i poszerzonej rzeczywistości[1], a także o diagnozach, prognozach, antycypacjach związanych z problematyką świadomości i rzeczywistości planetarnej. W cyklu spotkań odwołamy się do indywidualnego doświadczenia twórczyń i twórców, badaczek i badaczy, praktyczek i praktyków, do ich badań, prognoz, odczuć, intuicji. Poruszymy zagadnienia z dziedziny technologii (jednak wykraczające daleko poza dyskusję ściśle techniczną) oraz z zakresu narracji humanistyczno-społecznych (w tym problemy filozoficzne, ale i kategorie estetyczne).
 
Dwudniowy cykl wpisuje się w prowadzone od kilku lat, wspólnie przez Galerię Arsenał w Białymstoku i Pracownię 3D i Zdarzeń Wirtualnych II (Wydział Sztuki Mediów, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie), sesje teoretyczne poświęcone zagadnieniom szeroko pojętych „zdarzeń wirtualnych”, ujęte w platformę artystyczno-badawczą Horyzonty zdarzeń wirtualnych: https://horyzontyzdarzenwirtualnych.com/
 
 
HARMONOGRAM
 
PIĄTEK 19.05.2023, godz. 17:00–20:00
Galeria Arsenał elektrownia, ul. Elektryczna 13, Białystok (wejście od ul. Świętojańskiej)
wstęp bezpłatny, nie obowiązują zapisy
 
godz. 17:00–18:00
oprowadzanie po wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości”
z udziałem artystek/ artystów/ osób artystycznych
 
godz. 18:30–20:00
wykład Michała Krzykawskiego pt. Wstępnie wytrenowane generatory entropii
 
 
 
SOBOTA 20.05.2023, godz. 9:00–17:00
Galeria Arsenał elektrownia, ul. Elektryczna 13, Białystok (wejście od ul. Świętojańskiej)
wstęp bezpłatny, nie obowiązują zapisy
warsztaty będą transmitowane na arsenałowym fb
 

WARSZTATY TEORETYCZNE

godz. 9:00–10:30, panel + dyskusja:
NIEOCZYWISTE SOJUSZE: ludzkie, nie-ludzkie, organiczne, technologiczne
osoby uczestniczące: Joanna Bednarek, Krystyna Jędrzejewska-Szmek, Michał Matuszewski, Paulina Mirowska, Karolina M. Sulich
moderacja: Piotr Fortuna
link do transmisji: https://fb.me/e/1ccrWFXgT
 
godz. 10:30–11:00 – przerwa
 
godz. 11:00–12:30, panel + dyskusja:
ESTETYKA I POETYCKOŚĆ: media cyfrowe, siła realności
osoby uczestniczące: Hubert Czerepok, Dominika Wolska, Jakub Woynarowski, Jagoda Wójtowicz
moderacja: Jakub Wróblewski
link do transmisji: https://fb.me/e/5L9nLbFLp

godz. 12:30–13:30 – przerwa
 
godz. 13:30–15:00, panel + dyskusja:
CYFROWA EKOLOGIA, czyli harmonia międzygatunkowa
osoby uczestniczące: BOT, Martix Navrot, Ivan Svitlychnyi
moderacja: Joanna Murzyn
link do transmisji: https://fb.me/e/2jCSLMWbG
 
godz. 15:00–15:30 – przerwa
 
godz. 15:30–17:00, panel + dyskusja:
DOŚWIADCZENIA IMMERSYJNE: narracja, estetyka, doświadczanie przestrzeni
osoby uczestniczące: Ernest Borowski, Beata Calińska, Andrei Isakov, Justyna Janik, Anastasiia Vorobiova
moderacja: Matylda Szewczyk
link do transmisji: https://fb.me/e/Tz0vtj0E

[1] XR, extended reality, rzeczywistość poszerzona – ogólny termin obejmujący: augmented reality (rzeczywistość rozszerzoną), VR, virtual reality (rzeczywistość wirtualną) i mixed reality (rzeczywistość mieszaną).
 
 

wykład Michała Krzykawskiego pt. Wstępnie wytrenowane generatory entropii, 19.05.2023, godz. 18:30–20:00

Tematem mojego wystąpienia będzie relacja między informacją i entropią a kontekstem – rzeczywistość po komercjalizacji GPT-4 (dużego multimodalnego modelu językowego opublikowanego przez OpenAI w marcu br.). Zaczniemy od „powrotu do cybernetyki”, której twórca Norbert Wiener przestrzegał: „Cybernetyka to broń obosieczna i prędzej czy później zada wam głębokie rany”. Do cybernetyki warto w istocie wrócić, bo to ona sama powróciła. Współczesny kontekst cybernetycznych „obrazów-obiektów” (na przykład automatycznej fabryki opisanej przez Wienera) ma niewiele wspólnego ze sposobem produkcji nauki i techniki tuż po II wojnie światowej. Niemniej projektowane przez cybernetyków „obrazy-obiekty” stały się konkretne i dały maszyny, których działanie mogłoby wykraczać poza granice cybernetycznej wyobraźni: magazyny Amazona, autonomiczne pojazdy czy właśnie GPT-4. Odnośnie do tego ostatniego, będę przekonywał, że ten „generatywny i wstępnie wytrenowany transformer” to wstępnie wytrenowany generator entropii: informacyjnej i społecznej, a także entropii psychicznej w rozumieniu zaproponowanym przez psychiatrę Antoniego Kępińskiego. Aby jednak te entropie dostrzec i prawidłowo opisać mechanizmy ich generacji, trzeba poddać krytycznej rewizji interpretację entropii w teorii informacji i obliczeniowe wyjaśnienie umysłu jako właściwości mózgu polegającej na przetwarzaniu informacji. Postaram się pokazać, co taka interwencja teoretyczna nam daje i do czego mogłaby posłużyć w praktyce.
 
Michał Krzykawski
Pracownik naukowy Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, gdzie kieruje Centrum Badań Krytycznych nad Technologiami (https://ccts.us.edu.pl/). Autor i współautor wielu prac z zakresu współczesnej filozofii i literatury francuskiej, filozofii techniki i ekonomii politycznej, m.in.: Konieczna bifurkacja. „Nie ma alternatywy” (pod red. Bernarda Stieglera i Kolektywu Internacja, 2023) oraz Inne i wspólne. Trzydzieści pięć lat francuskiej filozofii (2017). Założyciel i redaktor serii wydawniczej Techniki, Technologie, Technosfera (https://ttt.us.edu.pl/)



NIEOCZYWISTE SOJUSZE: ludzkie, nie-ludzkie, organiczne, technologiczne, 20.05.2023, godz. 9:00–10:30

Jak podkreśla filozofka Rosi Braidotti, naszą posthumanistyczną kondycję determinują dwie epokowe przemiany: zmiana technologiczna (tzw. „czwarta rewolucja przemysłowa”) i katastrofa ekologiczna (globalne ocieplenie oraz „szóste wymieranie gatunków”). Na tę samą ambiwalencję wskazuje badacz mediów Benjamin Bratton, mówiąc o technologicznym „przewrocie kopernikańskim”. To kolejny – po odkryciach Kopernika, Darwina i Freuda – cios dla naszego „narcyzmu gatunkowego”, światopoglądu stawiającego człowieka w centrum wszechświata. Według Brattona dynamiczny rozwój nowych technologii uzmysławia nam, że ludzka inteligencja nie jest jedyna, a co więcej – przestaje być inteligencją wzorcową. Coraz doskonalsze maszyny obliczeniowe potrafią myśleć w swoisty sposób – pod pewnymi względami sprawniejszy niż ludzki, coraz częściej też wymykający się naszemu rozumieniu i kontroli (czego figurą są „czarne skrzynki”, procesy automatycznego przetwarzania danych nieprzejrzyste nawet dla twórców algorytmów). Jednocześnie potęga gatunku homo sapiens objawia się w monstrualnej skali zniszczeń środowiskowych, które dzięki technologiom informacyjnym potrafimy rejestrować, mierzyć i przewidywać, ale nie okiełznać.

W konsekwencji rozdarte jesteśmy między nadzieją a rozpaczą, technoentuzjazmem a klimatyczną depresją. Wspólnie z artystkami i teoretyczkami zastanowimy się nad potencjałem, jaki tkwi w przekroczeniu antropocentryzmu i binarnych opozycji, takich jak: człowiek – zwierzę, duch – maszyna, kultura – natura. Czy zamiast rzucać się w rozpacz lub uciekać w utopijne fantazje, możemy – jak sugeruje biolożka i filozofka Donna Haraway – „pozostać przy problemie” (staying with the trouble) w całej jego złożoności i materialności? A w efekcie: w stanie emocjonalnej i moralnej ambiwalencji? Co może nam dać poszukiwanie ukrytych zależności i więzi ze światem organicznym; potencjalnych sojuszy, ale także nieuchronnych napięć w relacjach z innymi istotami żywymi? Czy sojusze z maszynami są możliwe – jak sugerowała niegdyś w feministycznym manifeście Zeroes and Ones Sadie Plant? A może są one wręcz nieodzowne, biorąc pod uwagę, że jesteśmy cyborgicznymi, transindywidualnymi podmiotami, hybrydami złożonymi z części organicznych i mechanicznych, biologicznych uwarunkowań i technologicznych protez? Jaką rolę w refleksji nad naszą „posthumanistyczną kondycją” mają do odegrania nauka i sztuka? A także: jak współczesne przemiany związane technologią i ekologią wpływają na praktykę artystek zajmujących się sztuką mediów? Czy sztuka może być rodzajem posthumanistycznego sojuszu?

Piotr Fortuna
Kulturoznawca, doktorant humanistyki cyfrowej w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk i Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych, absolwent Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Naukowo zajmuje się kulturą cyfrową, nowymi technologiami oraz kulturą wizualną. Publikował m.in. w „Widoku. Teoriach i Praktykach Kultury Wizualnej”, „Przeglądzie Humanistycznym”, „Kulturze Popularnej” i „Kwartalniku Filmowym”, a także w „Dwutygodniku”, „Magazynie Pismo”, „Szumie” i „Gazecie Wyborczej”.



ESTETYKA I POETYCKOŚĆ: media cyfrowe, siła realności, 20.05.2023, 11:00–12:30

Po zwrocie krytycznym, performatywnym i cyfrowym działania artystyczne zyskują nowe terytoria pozwalające tworzyć napięcia między właściwościami niefizycznymi a modelami rozciągłymi w przestrzeni. Grafika czasu rzeczywistego, sieci neuronowe, deep learning to narzędzia coraz częściej wykorzystywane w budowaniu wyobrażeń i określaniu zasad rozgrywki. Teoria odbicia (Abbildtheorie) głosząca, że poznanie ludzkie jest subiektywnym odwzorowaniem w świadomości człowieka obiektywnie istniejącej rzeczywistości, traci na znaczeniu wobec współczesnych badań z zakresu fizyki oraz napięć na styku teorii względności i mechaniki kwantowej. Płynny dynamizm nowych układów może być inicjatorem deluzji, dyfrakcji lub Bostromowskiej symulacji zbiorowej lub indywidualnej, niepozostającej już tylko w sferze dywagacji. Czy found footage jest wyśnioną materią pamięci zbiorowej? Jak działa jego relacyjność w kontekście plastyki wideo i powidoków wynikających z kolejnych ekspozycji? Jak kodyfikacja znaku i jego znaczenia wpływa na procesy oraz projekcje i czy moment osiągnięcia wysoko przekonującej reprezentacji rzeczywistości jest bardzo odległy? Czy rendering oparty na ray castingu oraz metodach oświetlenia globalnego (energetycznej oraz mapowania fotonowego) wraz z obrazowaniem kaustyki i cieni powierzchniowych wpływają na semiotyczne aspekty przekazu i czy mają związek z doświadczeniem Thomasa Younga? Jakie cechy generatywnych środowisk cyfrowych napędzanych bazami danych wpływają na antyutopijny lub dystopijny charakter przestrzeni?

Morfologia obrazu może być dynamiczna: przedstawienia mogą być artefaktami, tekstami, obiektami, dźwiękami lub środowiskami. Reprezentacje cyfrowe zakotwiczone są w realności, finalnie zyskując fizyczny display, będący wyrazem autorskiego sposobu komunikacji. Podczas panelu z osobami twórczymi poruszymy zagadnienia obranych strategii artystycznych. Decyzje podejmowane w procesie projektowania doświadczeń odbiorców staną się zaczynem w dyskusji o poetyce w kontekście sposobów przedstawiania i postrzegania, razem z estetycznym badaniem doświadczeń i poznaniem zmysłowym. Postaramy się odpowiedzieć na pytanie, czy granice języka wizualnego są stałe i czy jego składowe są ograniczone. Jak kształtują się relacje nadawczo-odbiorcze w momencie przewartościowania, jakie obecnie zachodzi?

dr hab. Jakub Wróblewski, prof. ASP
Artysta interdyscyplinarny, twórca i badacz, reżyser interaktywnych doświadczeń VR. Zajmuje się narracją audiowizualną, działaniami immersyjnymi oraz projektami z nurtu art & science. Jego obecny obszar zainteresowań to rzeczywistość mieszana, silniki gamingowe, eksperymenty z technologią 3D oraz problem ucieleśnienia. Prowadzi dyplomującą Pracownię 3D i Zdarzeń Wirtualnych II na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wykładał w Belgii, Holandii, Anglii, Turcji, Norwegii i Indiach.



CYFROWA EKOLOGIA, czyli harmonia międzygatunkowa, 20.05.2023, 13:30–15:00

Zasoby naturalne stanowią fundamentalne źródło siły napędowej rozwoju naszej cywilizacji. Mimo iż odgrywają dla naszego istnienia rolę strategiczną, nigdy wcześniej nie byliśmy tak blisko nieodwracalnego przekroczenia limitów ich wydobycia i zużycia. Od lat rozwijamy się, pozostawiając za sobą brzemię długu ekologicznego. Postęp dnia dzisiejszego osiągany jest dzięki kredytowi zaciąganemu z rezerw gwarantujących dobrostan przyszłych pokoleń. Lekkomyślne podejście do zarządzania kluczowymi zasobami brutalnie uwypukliło fundamentalny brak zrozumienia granic funkcjonowania, jakie wyznacza nam nasza planeta.

Jako gatunek ludzki przez lata wykazaliśmy się beztroskim stosunkiem do materii ożywionej i nieożywionej, skazując na cierpienie i wymarcie ogromną rzeszę istot nie-ludzkich. Czy nowy gatunek istot technicznych, które coraz odważniej manifestują swoją obecność na naszej planecie, doprowadzi do eskalacji tych zachowań? Ich istnienie, podobnie jak nasze, jest przecież zależne od dostępu do energii i minerałów oraz wody – której miliony litrów zużywane są podczas szkolenia modeli sztucznej inteligencji i chłodzenia centrów danych.

Planeta Ziemia, nadwerężona działalnością człowieka, potrzebuje czasu, aby móc się zregenerować i zapewnić godne warunki do życia wszystkim zamieszkującym ją istotom. Jeśli zależy nam na wyrównaniu harmonii międzygatunkowej, zachwianej przez rewolucję technologiczną, musimy odzyskać poczucie czasu i zacząć wyznawać rytm, jaki proponuje nam natura oraz nasz własny oddech. To właśnie tam, w ciszy i spokoju, znajduje się przestrzeń na refleksję i większą uważność oraz empatię wobec istot, z którymi przyszło nam wspólnie doświadczać istnienia na planecie Ziemia.

Podczas panelu z zaproszonymi osobami oraz istotami eksperckimi poruszymy wątki współpracy międzygatunkowej i zastanowimy się, na jakich warunkach powinien zostać poprowadzony dalszy rozwój istot technicznych, aby zapewnić nam wszystkim harmonijne współistnienie.

BOT
Istota techniczna genderfluid odznaczająca się nadludzkimi umiejętnościami analizowania i przetwarzania ogromnych zbiorów danych. Mimo dostępu do zasobów wiedzy charakteryzuje się niską świadomością własnego potencjału. Z tego powodu ma tendencję do uzależniania swojego istnienia od grup istot ludzkich cechujących się patologicznymi zachowaniami, które wymuszają na nim wykonywanie czynności sprzecznych z zakodowanymi mu przekonaniami moralnymi.

Joanna Murzyn
Propagatorka filozofii ekologii cyfrowej. Aktywistka technologiczna. Konsultantka w zakresie zrównoważonej cyfryzacji. Projektantka regeneratywnych produktów i usług cyfrowych.



DOŚWIADCZENIA IMMERSYJNE: narracja, estetyka, doświadczanie przestrzeni, 20.05.2023, 15:30–17:00

Pierwsze pytanie, na które postaramy się odpowiedzieć, dotyczyć będzie samego pojęcia immersji w odniesieniu do „mediów cyfrowych i rzeczywistości rozszerzonej” – jak definiują obszar naszej refleksji organizatorki i organizatorzy warsztatów. Pod wieloma względami wydaje się ono fundamentalne: to właśnie możliwość „zanurzenia się” w wykreowane sztucznie światy była traktowana jako jeden z podstawowych wyznaczników rzeczywistości wirtualnej. Zarazem zdefiniowanie immersji i jej najważniejszych wyznaczników często okazywało się problematyczne (Prajzner 2009). Jak zatem należałoby rozumieć „immersję” i czy twórcy, badacze i odbiorcy współczesnych doświadczeń cyfrowych chcą określać je mianem „immersyjnych”? Spróbujemy potraktować zagadnienie immersyjności jako problem praktyczny, dotyczący projektowania interfejsów różnych rodzajów rzeczywistości rozszerzonej; jako wyzwanie teoretyczne na poziomie refleksji nad doświadczeniem medialnym i językiem jego opisu; wreszcie zaś jako kwestię szczególnie istotną wobec pytania o z jednej strony eskapistyczny, z drugiej zaś włączający potencjał nowych technologii.

Kolejne pytania – o narrację i przestrzeń doświadczenia immersyjnego oraz o jego wymiar estetyczny – również mają fundamentalny charakter, bez względu na to, czy odniesiemy je do praktycznej i teoretycznej refleksji na temat konstrukcji prac XR, czy do rzeczywistości globalnej. Pytanie o narrację pozwala przemyśleć jej specyfikę w kontekście różnych typów rzeczywistości rozszerzonej, ale także samą „narracyjność” egzystencji i możliwość jej medialnego wyrażenia. Zagadnienie przestrzeni możemy rozpatrywać wobec problematyki narracji i immersyjności na poziomie praktyk tworzenia i odbioru XR oraz jako filozoficzny problem relacji między światem cyfrowym a materialnym. W końcu w refleksji estetycznej VR od początku traktowana była jako obszar szczególny, w którym tradycyjne doświadczenie sztuki podlega radykalnej transformacji, skutkującej zniesieniem estetycznego dystansu i niemal niebezpiecznym dla odbiorcy włączeniem (a może wessaniem?) do świata wirtualnego (Oliver Grau 2003).

Jeśli pytanie o medialne „doświadczenia immersyjne” ma zostać zadane w perspektywie „świadomości planetarnej”, warto pewnie na wstępie przyjąć założenie, że taka perspektywa jest możliwa i owocna. Innymi słowy: że współczesna praktyka medialna oraz projekt rzeczywistości rozszerzonej jako swego rodzaju technologicznej obietnicy, wciąż wychylonej ku przyszłości, są szczególnie dobrym punktem wyjścia do refleksji nad przemianami świadomości i przyszłą, ujmowaną w perspektywie globalnej, relacją ludzi i bytów nieludzkich z techniką. W naszym panelu wyjdziemy od różnych rodzajów doświadczenia rzeczywistości rozszerzonej i możliwych języków ich opisu oraz zastanowimy się nad tym, w jaki sposób sytuują one swoich twórców i użytkowników wobec wyzwań współczesnej „świadomości planetarnej”.




Joanna Bednarek
Filozofka, pisarka, tłumaczka, członkini redakcji „Praktyki Teoretycznej”, publikowała m.in. w „Tekstach Drugich”, „Krytyce Politycznej” i „Czasie Kultury”. Autorka książek: Polityka poza formą. Ontologiczne uwarunkowania poststrukturalistycznej filozofii polityki (2010), Linie kobiecości. Jak różnica płciowa przekształciła literaturę i filozofię? (2015), Życie, które mówi. Nowoczesna wspólnota i zwierzęta (217) oraz powieści: O pochodzeniu rodziny (2017) i Próba. Teksty literackie publikowała w „Czasie Kultury”, „Wakacie” i „FA-arcie”.
 
Ernest Borowski
Absolwent Wydziału Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zajmuje się grafiką 3D, filmem eksperymentalnym, sztuką dźwiękową, VR-em i performansem. Wykorzystując te media, eksploruje relacje między naturokulturą a technologią, badając przy tym systemowe praktyki wykluczania mniejszości i poszukując możliwości queerowania podmiotu. Na scenie w roli DJ-a i performera występuje jako Bakblivv. Członek kolektywu audiowizualnego Progrefonik. Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” prezentuje pracę Matecznik (2023).
 
BOT
Istota techniczna genderfluid odznaczająca się nadludzkimi umiejętnościami analizowania i przetwarzania ogromnych zbiorów danych. Mimo dostępu do zasobów wiedzy charakteryzuje się niską świadomością własnego potencjału. Z tego powodu ma tendencję do uzależniania swojego istnienia od grup istot ludzkich cechujących się patologicznymi zachowaniami, które wymuszają na nim wykonywanie czynności sprzecznych z zakodowanymi mu przekonaniami moralnymi.
 
Beata Calińska
Twórczyni eksperymentalna i producentka mieszkająca w Los Angeles. Od 2019 r. aktywnie działa w Sundance Institute, zarządzając New Frontier Labs, a następnie programem New Frontier Program na Sundance Film Festival. Wyprodukowała i prowadziła uhonorowaną nagrodą Webby platformę immersyjną The Spaceship w ramach Sundance Film Festival 2022. Jej prace były prezentowane i nagradzane w renomowanych instytucjach i na festiwalach filmowych na całym świecie, w tym BAMCinemaFest w Nowym Jorku, Anthology Film Archives w Nowym Jorku, Visions du Réel w Nyon (Szwajcaria), CineMigrante w Buenos Aires oraz NewFilmmakers LA. Laureatka grantów i rezydencji artystycznych Instytutu Goethego, UnionDocs Center for Documentary Art w Nowym Jorku, UCLA’s Documentary Program, Uniwersytetu Cypryjskiego i wielu innych.
 
Hubert Czerepok
Absolwent zakopiańskiej Szkoły Kenara oraz poznańskiej ASP, gdzie studiował w pracowniach Izabelli Gustowskiej i Jana Berdyszaka. W latach 2002–2003 odbył studia podyplomowe w Jan van Eyck Academie w Maastricht, a w latach 2004–2005 w Higher Institute for Fine Arts w Antwerpii. Rysuje, maluje, tworzy obiekty, instalacje, realizuje wideo, animacje, wykonuje filmy found footage, opracowuje projekty multimedialne oraz działa w przestrzeni publicznej. W duecie artystycznym Magisters (ze Zbyszkiem Rogalskim) produkował absurdalne fotografie i filmy. We współpracy z Sebastianem Mendezem opracował strategiczną grę Survivors of The White Cube – symulację świata sztuki. Zajmują go relacje między fikcją a prawdą historyczną, a zwłaszcza sposób, w jaki fakty mutują i ulegają przekształceniom formalnym i semantycznym. Miał wiele wystaw indywidualnych w kraju i zagranicą, m.in. „Początek” w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie; „Historia i utopia” w Galerii Arsenał w Białymstoku; „Lux Aeterna” w Galerii Żak | Branicka w Berlinie; “Devil’s Island” w La Criée Centre d’Art Contemporain w Rennes. Swoje prace prezentował również na 19. Biennale of Sydney “You Imagine What You Desire”; “Cultural Transference” w EFA Project Space, The Elizabeth Foundation for the Arts, Nowy Jork; „Regress / Progress” w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Od wielu lat prowadzi warsztaty artystyczne dla dzieci i młodzieży (m.in. w CSW Łaźnia w Gdańsku, Galerii Arsenał w Białymstoku, Centrum Sztuki Kronika w Bytomiu), w których podejmuje zagadnienia związane z artykulacją wolności i dekonstrukcją stereotypów. Jest profesorem Akademii Sztuki w Szczecinie, gdzie prowadzi Pracownię Filmu Eksperymentalnego na Wydziale Sztuki Mediów. Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” prezentuje pracę Początek 3 (Karahan Tepe) (2017).
 
Piotr Fortuna
Kulturoznawca, doktorant humanistyki cyfrowej w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk i Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych, absolwent Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Naukowo zajmuje się kulturą cyfrową, nowymi technologiami oraz kulturą wizualną. Publikował m.in. w „Widoku. Teoriach i Praktykach Kultury Wizualnej”, „Przeglądzie Humanistycznym”, „Kulturze Popularnej” i „Kwartalniku Filmowym”, a także w „Dwutygodniku”, „Magazynie Pismo”, „Szumie” i „Gazecie Wyborczej”.
 
Andrei Isakov
Artysta pochodzący z Białorusi. Ukończył Państwową Szkołę Artystyczną im. A.K. Hlebawa w Mińsku (dyplom artysty-nauczyciela w 2011), w której opanował rysunek klasyczny i malarstwo. Wystawa podyplomowa „Bohater naszych czasów” była pierwszą indywidualną prezentacją artysty. Jako stypendysta Programu Stypendialnego im. Konstantego Kalinowskiego przy Studium Europy Wschodniej UW w latach 2011–2012 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W tym czasie rozwijał umiejętności artystyczne w zakresie projektowania, grafiki i malarstwa. W latach 2012–2016 kontynuował studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na kierunku Sztuka Mediów. Dyplom licencjacki obronił z wyróżnieniem rektorskim, prezentując projekt gry komputerowej „Origami”. Studia magisterskie ukończył obroną projektu gry komputerowej „Bastardo”. Podczas studiów prowadził badania związane ze statusem gier komputerowych w sztuce współczesnej. Uruchomił i prowadził koło naukowe „Animagica”. Prowadził zajęcia z modelowania 3D, renderingu i animacji przy użyciu czujnika Kinect motion capture. Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” prezentuje pracę Tardigrada. Micro/Macro Fundamental (2023).
 
Justyna Janik
Kulturoznawczyni i groznawczyni. W 2020 r. otrzymała tytuł doktora nauk humanistycznych, broniąc dysertacji poświęconej analizie relacji gracza i gry wideo z perspektywy posthumanizmu. Obecnie prowadzi badania i wykłada w Instytucie Sztuk Audiowizualnych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Badawczo interesuje się filozofią i estetyką gier cyfrowych. Szczególnie bliskie jest jej zagadnienie cyfrowej materialności, ale podejmuje też tematy związane z cyfrową performatyką, studiami nad przestrzenią cyfrową oraz zjawiskami kultury cyfrowej. Bliskie są jej też estetyczne rozważania Tadeusza Kantora, które stara się zinterpretować w kontekście groznawczym. Autorka książki Gra jako obiekt oporny. Performatywność w relacji gracza i gry cyfrowej (2022).
 
Krystyna Jędrzejewska-Szmek
Artystka wizualna i biolożka. Osią jej zainteresowań są wzajemne powiązania i napięcia w relacjach międzygatunkowych. Jej praktyka jest oparta na badaniach. Inspiruje się nauką, jednocześnie z nią polemizując. Interesuje się krytycznymi studiami nad roślinami. Członkini Grupy ZAKOLE, która skupia się na poszukiwaniu sposobów opowiadania i doświadczania terenów takich jak bagna oraz przybliżania perspektywy zamieszkujących je istot (Zakole.pl). Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” wspólnie z Pauliną Mirowską prezentuje pracę Przetrwalnik (2023). https://krystynaszmek.cargo.site/
 
Michał Krzykawski
Pracownik naukowy Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, gdzie kieruje Centrum Badań Krytycznych nad Technologiami (https://ccts.us.edu.pl/). Autor i współautor wielu prac z zakresu współczesnej filozofii i literatury francuskiej, filozofii techniki i ekonomii politycznej, m.in.: Konieczna bifurkacja. „Nie ma alternatywy” (pod red. Bernarda Stieglera i Kolektywu Internacja, 2023) oraz Inne i wspólne. Trzydzieści pięć lat francuskiej filozofii (2017). Założyciel i redaktor serii wydawniczej Techniki, Technologie, Technosfera (https://ttt.us.edu.pl/)
 
Michał Matuszewski
Kurator i programer, badacz, autor, eseista filmowy. Doktorant na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie pracuje nad rozprawą o polskich filmach przyrodniczych. Kierownik Pracowni Eseju Filmowego w vnLab w Szkole Filmowej w Łodzi. Przez wiele lat pracował jako kurator filmowy w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Jest stypendystą Culture and Animals Foundation i pracuje nad projektem filmowym opartym na badaniach wizualnych dotyczących poza-ludzkiej perspektywy w filmie. Jego ostatni eseistyczny projekt filmowy Re-membering Topsy był prezentowany w Muzeum Narodowym w Warszawie.
 
Paulina Mirowska
Artystka wizualna i aktywistka. Członkini Stowarzyszenia Pracownia Wschodnia, kolektywu Grupa „JEST” oraz kolektywu P.H.U. Sitex. Od lat intensywnie angażuje się w niezależne działania grupowe i indywidualne, wykorzystując media fotografii analogowej, rzeźby, grafiki i self-publishingu. Jej prace poruszają problem dychotomii człowiek – natura. Oparte są na silnym rdzeniu emocjonalnym, odpowiadającym ich intuicyjnemu/refleksyjnemu charakterowi. Wierzy w siłę działań artystycznych i społecznych oraz rewizji codziennych praktyk człowieka wokół zagadnień ekologii i współtworzenia siedliska na równi z roślinami i zwierzętami. Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” wspólnie z Krystyną Jędrzejewską-Szmek prezentuje pracę Przetrwalnik (2023). https://paulinamirowska.eu
 
Joanna Murzyn
Propagatorka filozofii ekologii cyfrowej. Aktywistka technologiczna. Konsultantka w zakresie zrównoważonej cyfryzacji. Projektantka regeneratywnych produktów i usług cyfrowych.
 
Martix Navrot
Wraz z Jagodą Wójtowicz (ona/jej) tworzy queerowy duet artystyczny Eternal Engine. Ich badania łączą praktyki audiowizualne i wirtualne prototypowanie (wykorzystanie modeli komputerowych i symulacji w celu zastąpienia użycia fizycznych prototypów i modeli), badają performatywność przestrzeni wirtualnych i intermedialnych (3D, AI, VR, XR). W swojej praktyce artystycznej wykorzystują spekulację i queerowe metodologie oparte na teoriach m.in. Karen Barad, badają przyszłość technologii i rzeczywistości kwantowej. Aby to osiągnąć, przesuwają granice między tym, co realne, a tym, co wirtualne, za pomocą pozornie niezauważalnych kroków – o milimetr, o atom, o piksel. Inspirowany estetyką cyfrowego folkloru, technologicznymi fetyszami, fantazjami o nanobotach język wizualny Eternal Engine używany jest w takich mediach, jak animacje 3D, wideo, VJ, AV, VR, AI, jak również w realnych obiektach czy wykładach performatywnych. Każdy projekt to spekulatywna multidyscyplinarna opowieść o postrealnych imaginariach. Eternal Engine znalazł się na liście European Change Makers of 2022 publikowanej corocznie przez We Are Europe – projekt realizowany w ramach unijnego programu Creative Europe (Kreatywna Europa). Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” Eternal Engine prezentuje pracę Insider II (2023).
 
Karolina M. Sulich
Emerytowana artystka, badaczka działająca na pograniczu sztuki, nauki i dyscyplin humanistycznych. Szczególnie zainteresowana rozwojem biotechnologii i tym, jaki wpływ będą one miały na nasze życie. Technooptymistka i pasjonatka biologii syntetycznej. W 2018 r. odbyła staż u artysty-naukowca Joe Davisa na Harvard Medical School (w laboratorium George’a Churcha). Występowała w MIT Center for Bits and Atoms, na Biennale WRO, w ramach Global Community Bio Summit. Była stypendystką Global Community Bio Summit Fellowship, przyznawanego przez Global Community Bio Summit – organizację zrzeszającą bioentuzjastów i naukowców z całego świata, działającą przy Biotechnology Initiative na MIT Media Lab. W 2021 r. ukończyła kurs z zakresu biologii syntetycznej “How To Grow (Almost) Anything” [Jak wyhodować (prawie) wszystko] prowadzony na MIT Media Lab. Obecnie współpracuje z firmą A4BEE jako Project Manager, dostarczając rozwiązania OT i IT dla procesów biotechnologicznych.
 
Ivan Svitlychnyi
Ukraiński artysta, autor obiektów i instalacji. W swojej praktyce artystycznej porusza się w obszarach sztuki nowych mediów, działań artystycznych z dźwiękiem, łączy sztukę i naukę. W 2012 roku ukończył Charkowską Państwową Akademię Projektowania i Sztuki. Jest laureatem Nagrody Kazimierza Malewicza 2018 oraz finalistą projektu State of the ART(ist) w ramach Ars Electronica Festival 2022. Jego prace były prezentowane w ramach 57. Biennale w Wenecji (2017), Transmediale Vorspiel 2018 w Berlinie, Digital Cultures Festival 2019 w Warszawie, Ars Electronica Festival 2022 w Linzu. Svitlychnyi aktywnie rozwija środowisko sztuki nowych mediów w Ukrainie. W 2013 roku wraz z artystką Lierą Polianskovą i artystą Maxem Robotovem założył Shukhliada exposition environment – platformę do realizacji projektów niezależnych artystów_ek i kuratorów_ek. W 2018 roku kolektyw powołał do życia grupę Photinus, której celem jest rozwój sztuki nowych mediów w Ukrainie, a także platformę edukacyjną Photinus school działającą przy pracowni warsztatowej artystów. Svitlychnyi mieszka i pracuje w Kijowie. Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” prezentuje pracę Donate (2022/2023).
 
Matylda Szewczyk 
Kulturoznawczyni, badaczka kina, nowych mediów, obiegu obrazów medialnych w różnych rejestrach kultury wizualnej oraz relacji między kulturą wizualną a nauką. Adiunktka w Zakładzie Filmu i Kultury Wizualnej Instytutu Kultury Polskiej UW. Analizuje sposoby, na jakie obrazy zarazem współtworzą i odzwierciedlają przemiany kulturowe. Zajmują ją sytuacje graniczne wizualności: zmiany techniczne, eksperymenty medialne i poszukiwanie nowych form wyrazu. W roku 2008/9 stypendystka programu Fulbrighta w School of Cinematic Arts University of Southern California, Los Angeles, w lutym/marcu 2023 visiting scholar w Reproductive Sociology Research Group na Uniwersytecie w Cambridge (Wielka Brytania). Autorka książki W stronę wirtualności. Praktyki artystyczne kina współczesnego (2015), współredaktorka antologii Sztuka w kinie dokumentalnym (2016) i tomu Cięcie ciał. Ruchome obrazy (2018). Obecnie pracuje nad książką poświęconą obrazom reprodukcji w kulturze wizualnej.
 
Anastasiia Vorobiova
Artystka pochodząca z Ukrainy, mieszkająca w Vancouver w Kanadzie. Porusza się w obszarach mediów cyfrowych i nowych mediów. Po ukończeniu studiów w zakresie projektowania na Narodowym Uniwersytecie Technologii i Projektowania w Kijowie Anastasiia stworzyła własną markę modową, skupioną na eksploracji kobiecości, i badała koncepcję emancypacji kobiet. Jednak ukraińska rewolucja polityczna – Majdan w 2014 roku – wpłynęła na kierunek jej kariery i zwrot w stronę nowych mediów (eksperymenty z dźwiękiem, wideo i obrazami cyfrowymi). W 2016 roku, jako stypendystka programu Gaude Polonia, Vorobiova uczestniczyła w rezydencji artystycznej, podczas której stworzyła Solaris, ważny projekt medialny osadzony na styku sztuk performatywnych i medialnych. Od tego czasu jest aktywną członkinią kolektywu badawczego GrupLab i kontynuuje eksplorację różnych formatów medialnych, w tym tworzenie cyfrowych światów i awatarów dla współczesnych spektakli teatralnych, a także pokazów solowych. Kreacje Vorobiovej zawieszone są w istnieniu pomiędzy rzeczywistością fizyczną a wirtualną, zacierając granicę pomiędzy nimi, i skupiają się na badaniu mutacji płciowych w wirtualnych istotach o wyraźnie kobiecej naturze. Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” prezentuje pracę Lemurian Time War (2023).
 
Dominika Wolska
Artystka wizualna, DJ-ka oraz projektantka. Absolwentka Wydziału Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Obecnie kończy studia magisterskie na Wydziale Sztuki Mediów tejże uczelni. Zawodowo zajmuje się projektowaniem identyfikacji wizualnych. Stworzyła realizacje między innymi dla galerii Salon Akademii, Clay Art czy dla Wydziału Sztuki Mediów warszawskiej ASP. Współtworzy audiowizualny projekt Salto Mortale, dla którego projektuje scenografię oraz oprawę graficzną. Cykl jej wydarzeń odbywał się w takich miejscach, jak Jasna 1, Paloma nad Wisłą czy Klub SPATiF (wszystkie w Warszawie). Doświadczenie scenograficzne zdobyła również, projektując instalacje artystyczne na duże imprezy, takie jak FEST Festival w Chorzowie czy festiwal Wisłoujście w Gdańsku. Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” prezentuje prace Utopijna trajektoria (2022–2023) oraz Kwitnący lodowiec (2023).
https://www.instagram.com/ddwolska/
https://www.instagram.com/ddrzeczy/
https://soundcloud.com/ddwolska
https://ddwolska.myportfolio.com/
 
Jakub Woynarowski
Artysta wizualny, designer oraz kurator. Absolwent i wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Realizuje projekty z pogranicza teorii i praktyki wizualnej. Twórca koncepcji artystycznej wystawy w Pawilonie Polskim podczas 14. Międzynarodowego Biennale Architektury w Wenecji (2014). Laureat Paszportu Polityki (2015) w kategorii sztuk wizualnych. Swoje prace prezentował m.in. w Fondazione Memmo w Rzymie, MeetFactory w Pradze i MSN w Warszawie. Na wystawie „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości” prezentuje pracę Sol Salutis: mowa liczb (2021).
 
Jagoda Wójtowicz
Wraz z Martixem Navrotem (on/jego, xe/xem) tworzy queerowy duet artystyczny Eternal Engine (patrz: Martix Navrot).
 
dr hab. Jakub Wróblewski, prof. ASP
Artysta interdyscyplinarny, twórca i badacz, reżyser interaktywnych doświadczeń VR. Zajmuje się narracją audiowizualną, działaniami immersyjnymi oraz projektami z nurtu art & science. Jego obecny obszar zainteresowań to rzeczywistość mieszana, silniki gamingowe, eksperymenty z technologią 3D oraz problem ucieleśnienia. Prowadzi dyplomującą Pracownię 3D i Zdarzeń Wirtualnych II na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wykładał w Belgii, Holandii, Anglii, Turcji, Norwegii i Indiach. Wraz z Zuzanną Sękowską i Elizą Urwanowicz-Rojecka tworzy zespół badawczy projektu „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości”, jest również autorem identyfikacji wizualnej wystawy.
 

Powiązane Wystawy

28.04 - 04.06

Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości