Cykl Skrzydło poruszane palcami to seria blisko stu obiektów powstałych między marcem a wrześniem 2020 r. W Kolekcji II znajduje się pięć z nich. Wszystkie łączy wspólny sposób obrazowania polegający na pokryciu zniszczonych płytek PCV żywicą epoksydową, w którą wtopione są przedmioty i fragmenty ilustracji wyciętych z albumów i książek znalezionych w antykwariatach. Prace kontynuują tradycję kolażu, objets trouvés oraz dadaistycznego i surrealistycznego modelu łączenia rzeczy i motywów odległych od siebie, nietworzących logicznej narracji ikonograficznej.

Zestawiając ze sobą wizerunki człowieka, roślin, zwierząt, architektury i kosmosu, Magdalena Łazarczyk tworzy opowieść à rebours, w której czas traci linearność, a przestrzeń nie sprzyja orientacji. Powiązania ikonograficzne sugerują operowanie własnym systemem semantycznym: na płytkach widnieją m.in. skłębione postaci mężczyzn przypominające antyczne rzeźby zestawione z paszczą goryla (zapewne maską); twarz kobiety z fresku Triumf Galatei Rafaela z nałożoną na nią muszlą; ptak trzymający w dziobie fragment XVI- lub XVII-wiecznego portretu kobiety w krezie; lewitujące na błękitnym tle bluzka i spódnica; motyw muszli mieszający się z rondem talerza, wtopionymi w żywicę liśćmi i kwiatem jaśminu oraz fragmentem ilustracji ukazującej postać w długiej szacie stąpającą po psie. Artystka zmusza odbiorcę do snucia własnych opowieści, kreowania własnej mapy znaczeniowej. Sytuacja obcowania z jej pracami podsuwa myśl o analizie marzeń sennych, poszukiwaniu ukrytego sensu w wolnych skojarzeniach, identyfikowaniu motywów ze świadomymi bądź nieuświadomionymi doświadczeniami. Proces twórczy, w którym istotne są wyobraźnia, intuicja i przypadek, przypomina składanie zdezintegrowanego świata.

Prace Łazarczyk oddziałują na odbiorcę specyficzną estetyką, ich motywy są wysmakowane, czasami niejednoznaczne i trudne do zidentyfikowania, innym razem pozwalające na wycieczki w historię kultury. Całości patronuje oniryczna atmosfera pół snu i pół rzeczywistości, hybrydowe formy skłaniają z jednej strony do szukania motywów prymarnych, z drugiej zaś do podjęcia próby zrozumienia niesionego przez nie sensu. Wszystko jednak wydaje się zawieszone w sennej imaginacji artystki, która przebija się przez pokłady kultury w poszukiwaniu własnej wizji otaczającego ją świata.

Izabela Kopania