Kolaże Pussy Mandala powstały z krążących w Internecie zdjęć wagin gwiazd porno. Uprawiając swoisty recykling obrazów, Maurycy Gomulicki układa pozyskane z sieci motywy w dekoracyjne, mieniące się barwami i kwiecistymi formami koncentryczne kompozycje. W warstwie formalnej nawiązują one do symbolicznych diagramów buddyjskich, odnosząc tym samym do sakralnych konotacji tego motywu. W kolażach pożądanie, erotyka i refleksja nad naturą przyjemności składają się na kolejną odsłonę projektu określanego przez artystę mianem kultury rozkoszy.
 
Waginy układają się w bogaty kwiat dalii, a ich wizualne sekwencje zmieniają się jak w kalejdoskopie. Płatki warg przeplatają się niekiedy z palcami i pomalowanymi niebieskim lakierem paznokciami. Jeśli mielibyśmy sprowadzić zabieg Gomulickiego wyłącznie do fetyszyzacji waginy, to byłoby to za mało, by oddać istotę jego poszukiwań. Artysta nie poprzestaje na jej uwielbieniu, lecz analizuje mechanizmy widzenia i fetyszyzacji obiektu. Poprzez multiplikację obrazów wagin oddaje nieposkromiony zachwyt podglądacza, nieuchwytne piękno tego, co stymuluje pożądanie i wyzwala fantazje. W Pussy Mandala Gomulicki serwuje widzowi inwazję tego, co w pruderyjnej kulturze uchodzi za odrzucające i nieprzedstawialne. Euforia voyeura i jego niemal religijne uniesienie przeplatają się w pracach artysty z uwzniośleniem erotyki.
 
Delikatna granica dzieli koncentryczne mandale od pornografii. Gomulicki, posługując się naturalistycznymi zdjęciami, umiejętnie unika dosłowności. Niejednoznaczność obrazu, wynikająca z estetyki rządzącej kompozycją, idzie w parze z ambiwalentnym podejściem do kobiety. W Pussy Mandala podmiot został wyparty przez przedmiot, obiekt pożądania, którego figurę stanowi uprzedmiotowiony przez porno fragment kobiecego ciała. Przedstawieniom Gomulickiego daleko jednak do wyuzdania, a spojrzeniu podglądacza do zawłaszczenia. Do kobiecej seksualności podchodzi w sposób afirmatywny, kieruje nim fascynacja i zachwyt zmieniający optykę spojrzenia na obraz, który traci naturalizm na rzecz estetycznego wyrafinowania.
 
Izabela Kopania

Tekst opublikowany w książce I. Kopania, „Zbiór otwarty. Prace z Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku”, Białystok 2012