Praca Anny Baumgart inspirowana jest zdjęciami prasowymi przedstawiającymi Davinię Turrell, ofiarę zamachu terrorystycznego w londyńskim metrze w 2005 r. Wyabstrahowana z tłumu postać, zakrywająca twarz opatrunkiem kojącym oparzenia, przeniesiona została przez artystkę z dwuwymiarowej fotografii na trójwymiarową rzeźbę. Zmienia to optykę spojrzenia – o ile na zdjęciu kobietę można oglądać jedynie od przodu, to rzeźba stwarza możliwość zobaczenia jej z każdej strony. Baumgart podkreśla tę różnicę – postać pokryta została polichromią jedynie od frontu, jej tylna część jest biała – pokazując tym samym niedostatki i przekłamania medialnego przekazu. Tak jak pokazuje on jedynie „część” kobiety, tak też przekazuje tylko wybrane aspekty rzeczywistości. Fotografia prasowa, operując wizerunkiem poranionej Turrell, zawłaszczyła jej prywatność, a jej postać uczyniła uniwersalną figurą ofiary. Zdjęcia obiegły cały świat, a historia długo była przedmiotem dziennikarskiego zainteresowania, które na trwałe zespoliło londyńską tragedię nie tylko z fotografią wykonaną wkrótce po wybuchu, ale także z osobą Turrell.
 
Praca Kobieta w masce znana jest także pod tytułem Weronika AP, stanowiącym odniesienie do biblijnej Weroniki, która w trakcie drogi krzyżowej podała Jezusowi chustę. Na płótnie odbił się obraz Jego oblicza, a chusta zyskała miano veraikonu – prawdziwego wizerunku. Na fotografii prasowej, jak też w pracy Baumgart, owo prawdziwe oblicze Weroniki- kobiety jest niewidoczne. Chusta-opatrunek jest tutaj maską.
 
Maska pojawia się w pracach Baumgart stosunkowo często. W jej poszukiwaniach, skupionych wokół wątków feministycznych i badania relacji matka – córka, kobieta – mężczyzna, kobieta – społeczeństwo, ma istotne znaczenie. Odnosi się choćby do obecnego w jej realizacjach wątku zawłaszczania wizerunków kobiet przez patriarchalne mechanizmy kultury i ujawniania tego, co kobiece, w relacji z tym, co męskie. W omawianej pracy ma ona podobny wydźwięk. W medialnych obrazach terroru kobieta widoczna jest dopiero w masce (opatrunku), nie jako ona sama, ale jako obraz zamachu in genere.
 
Izabela Kopania


Audiodeskrypcja: