Prace Ihara Kashkurevicha należy rozpatrywać w kontekście rozbudowanej refleksji teoretycznej na temat malarstwa, jaka towarzyszy mu od lat 80. XX wieku, kiedy to w twórczości artysty nastąpił zwrot w stronę sztuki niefiguratywnej. Duże znaczenie zarówno dla jego przemyśleń, jak też poszukiwań formalnych miały rozważania Kazimierza Malewicza. Udział Kashkurevicha w projektach mających na celu interpretację spuścizny Malewicza (późne lata 80. XX wieku w Witebsku, Mińsku i Moskwie) stał się punktem wyjścia do wypracowania własnego programu, opartego na prymarnym przekonaniu o autonomii malarstwa.

Kashkurevich podkreśla procesualny charakter tworzenia dzieła. Do płócien wraca wielokrotnie, konsekwentnie pracuje nad poszczególnymi elementami układu, dążąc do – jak określa finalny etap działań – „stanu zakończenia”. Artysta kładzie nacisk na przedmiotowość obrazu, rolę pracy fizycznej w jego powstawaniu, materialność podłoża, farby i pędzla. Fizyczność jest według niego nieodłączna od własności czysto estetycznych. Koncepcję obrazu jako rzeczy oraz obrazu jako wartości abstrakcyjnej Kashkurevich wyprowadza z gestu twórcy, mającego wymiar fizyczny i duchowy, jak też będącego odzwierciedleniem jego kondycji psychicznej.  

Poszukując punktów odniesienia dla interpretacji prac Kashkurevicha, należy odwołać się także do relacji między malarstwem abstrakcyjnym a muzyką. Stanowiły one przedmiot rozważań bądź ujawniały się w sztuce takich malarzy, jak Wassily Kandinsky czy Paul Klee. Artyście bliskie wydaje się zwłaszcza myślenie tego pierwszego, często używającego terminów muzycznych (jak „kompozycja” czy „improwizacja”) do określenia swoich dzieł. Kandinsky porównywał barwy do tonów i akordów (np. żółty zestawiał ze środkowym C, jakie muzyk wydobywa, grając na miedzianej trąbce), a kombinacjom kolorystycznym przypisywał zdolność wywoływania wibracji o częstotliwości zbliżonej do akordów granych na pianinie. Muzyczność jest immanentną cechą prac Kashkurevicha. Odznaczają się one wyraźnym rytmem, układy barw sugerują przechodzenie od tonów wysokich do niskich, a praca artysty nad strukturą obrazu jawi się jako zapisywanie dźwięków i poszukiwanie harmonii, która zamknięta w materialnym dziele, ma stanowić odwołanie do totalnej rzeczywistości malarstwa.