Obiekty Moniki Sosnowskiej należy usytuować w obszarze hybrydycznego pola wzajemnych wpływów architektury i rzeźby. Punktem wyjścia jest dla artystki szeroko pojęty modernizm – interesuje ją dorobek konstruktywizmu, socrealizmu, sztuka lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Sosnowska poszukuje inspiracji nie tylko w budynkach (jak Lake Shore Drive Apartments w Chicago projektu Miesa van der Rohe), sięga też po ich części składowe: schody, poręcze, klamki, kraty, fasady oraz po obiekty małej architektury, takie jak ławki, kioski czy kramy. Artystka poddaje je deformacji, podważa ich funkcjonalność, trwałość, konstrukcję i podstawy estetyki (jak zasada geometrii kąta prostego), kwestionując przy tym architektoniczne pryncypia modernizmu.
 
Praca Bez tytułu należy do serii Stragany. Dla tych realizacji istotne jest miejsce, w którym niegdyś funkcjonowały ich pierwowzory – zlikwidowany Jarmark Europa mieszczący się na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie. Stadion stanowił swoistą syntezę powojennej historii Polski – od propagandowej budowli doby PRL-u, której nasyp tworzyły gruzy ze zniszczonej w czasie II wojny światowej zabudowy miasta, po ogromnych rozmiarów targowisko, gdzie tętniło życie wczesnych lat transformacji ustrojowej. Sosnowską zafascynowała nie tyle monumentalna, wybitna pod względem architektonicznym bryła stadionu, co niszczejąca infrastruktura jarmarku: „szczęki”, budki i kramy pozostawione przez drobnych kupców z Azji i krajów dawnego bloku wschodniego. W zgniecionych obiektach, stanowiących zupełnie nową jakość, trudno rozpoznać ich pierwotną funkcję. Być może usprawiedliwione jest odczytanie ich jako metafory kolejnej metamorfozy, jaką przeszedł teren Stadionu Dziesięciolecia – na którym od 2012 r. znajduje się nowy Stadion Narodowy.
 
Istotnym wątkiem poszukiwań artystki jest materiał i jego właściwości. Warto zwrócić uwagę na warsztatowy aspekt jej prac. Pierwszym etapem realizacji obiektów jest wykonanie papierowego modelu, który następnie jest moczony w wodzie i suszony. Kolejny krok polega na powtórzeniu modelu w stali, jej odpowiednim odkształcaniu i formowaniu. Cały proces w znacznej mierze przebiega we współpracy z inżynierami, robotnikami i materiałoznawcami, często zmuszonymi szukać nowych rozwiązań technicznych.
 
Izabela Kopania