Ascetyczne obiekty Piotra Łakomego każą postrzegać go jako artystę, który uważnie przygląda i przysłuchuje się życiu rzeczy. Materiał ze wszystkimi jego własnościami i przedmiot, który dla współczesnej antropologii dawno przestał być martwy, stanowią istotę jego realizacji. Minimalizm, cechujący zarówno jego decyzje estetyczne, jak i wybór tworzywa, może być utożsamiany z reakcją na nadprodukcję dźwięków oraz obrazów i widziany jako metoda skupienia się na rzeczy samej w sobie, uwolnienia jej od przypisanych a priori znaczeń.
 
Łakomy tworzy nowe jakości, posługując się odpadami i materiałami ubogimi. Buduje obiekty pozbawione rozpoznawalnych zewnętrznych kontekstów. Sięga po beton, plastik i złom, wartości poszukuje we wszystkim, co spychamy na obrzeża naszego świata, a co jednocześnie jest w nim głęboko zakorzenione. Blok nadtopionego styropianu, oszczędna konstrukcja z suszarek do bielizny i nieregularna bryła sprasowanego złomu, pomalowana lakierem samochodowym, przynależą do odrębnego porządku, równoległego względem rzeczywistości, ale rządzącego się własnymi prawami. Nie ma tu miejsca na funkcjonalność i przydatność, a przyjęta przez człowieka hierarchia rzeczy nie znajduje zastosowania.
 
Enigmatyczne poszukiwania Łakomego prowadzą do najprostszej substancji i najprostszego przedmiotu, do archetypicznego wyrazu i doświadczenia. Skojarzenia te potęgowane są szarościami, blaskiem metaliku, autentyzmem użytego tworzywa. Doświadczanie rzeczy spoza porządku człowieka wymusza pokorę i wyciszenie zmysłów, oferując nową jakość kontaktu ze światem materii. Intuicyjnego i zaskakującego relacjami nieznajdującymi racjonalnego wytłumaczenia, ujawniającymi się przypadkowo i w szczegółach, jak choćby niezamierzona zależność między ciężarem metalowego klocka a wagą artysty: w czasie, gdy pracował nad obiektem, ważył dokładnie tyle, co kubus, który powstał po sprasowaniu złomu.
 
Izabela Kopania
 

Tekst opublikowany w książce I. Kopania, „Zbiór otwarty. Prace z Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku”, Białystok 2012