Odili Donald Odita, amerykański artysta nigeryjskiego pochodzenia, w komentarzach na temat swojej twórczości odżegnuje się od idei niefiguratywności, podkreślając, że każdy element obrazu można w jakiś sposób odnieść do rzeczywistości i kultury. Mimo iż operuje idiomem estetycznym jak najbardziej przystającym do abstrakcjonizmu, daleki jest od jego formalistycznego ujęcia. Swoją koncepcją malarstwa rzuca wyzwanie autonomii dzieła sztuki, postulowanej niegdyś przez Clementa Greenberga i skupionych wokół niego artystów. Obraz nie jest dla Odity bytem autonomicznym, ale ogniwem historii, tradycji estetycznej, narracją polityczną i społeczną. Zarówno jego warstwa ikonograficzna, jak i materialna – barwniki, spoiwa czy podłoże – niosą określone znaczenia kulturowe.
 
Jedną z kwestii pojawiających się wraz z pytaniami, jakie Odita stawia abstrakcji, jest jego własne zakorzenienie w dziedzictwie Afryki. Wielobarwne kompozycje artysty, zbudowane z wydłużonych i spłaszczonych trójkątów, interpretowane są zarówno w kontekście przetworzonego pejzażu, jak i nawiązań do zdobień tradycyjnych afrykańskich tekstyliów. Malowidła wykonywane przy użyciu suchego pigmentu dotykają problemu tożsamości w sposób bardziej bezpośredni. W pracy Soft Borders malarski barwnik jest paralelą pigmentu skóry. Wybrane przez artystę ciepłe barwy, kojarzone często z kolorystyką afrykańskiego pejzażu, leżą u podstaw szeregu metaforycznych relacji: utożsamienia koloru ze skórą, skóry z pejzażem, pejzażu z doświadczeniem rasowej identyfikacji.
 
Rozwinięciem tej metafory, a także refleksji nad estetycznym i konceptualnym wymiarem koloru, jest praca Body/Space (2000). Na tle czarnej ściany Odita umieścił wertykalne panele, pokryte pigmentami odnoszącymi się do kolorów skóry generalnie określanej mianem czarnej. Artystę interesowała kwestia „czarnego” – koloru i pojęcia mającego kontekst rasowy – jako idei abstrakcyjnej. Uogólniony obraz czerni zderzył z różnorodnością pigmentacji skóry, pokazując pojęcie i postać „czarnego” jako bazujące na stereotypach konstrukcje społeczne.
 
Izabela Kopania