Kwestia tożsamości artysty to jeden z podstawowych wątków, jakie w swych działaniach podejmuje Oskar Dawicki. Pytanie o autodefinicję stanowi rdzeń licznej grupy prac, w których artysta patrzy na siebie oczami innych. Miarodajnych informacji pozwalających na zbudowanie własnego portretu poszukiwał, zlecając różnego rodzaju działania niczego najczęściej nieświadomym osobom trzecim. Uliczni artyści pracujący w różnych miastach Europy malowali jego portrety (Portrety uliczne, 2003). Pamiątkowe wizerunki, technicznie sprawne, utrzymane w tradycyjnych konwencjach, za każdym razem pokazywały Dawickiego jako innego człowieka. W performansie zrealizowanym w 2002 r. zlecił agencji detektywistycznej obserwację własnej osoby. Efektem projektu, opatrzonego kryptonimem „O”, był charakteryzujący artystę raport detektywów.
 
W tym samym nurcie poszukiwań mieści się Praca magisterska. Dawicki anonimowo, za pośrednictwem internetu, zlecił jej napisanie osobie „zawodowo” zajmującej się przygotowywaniem prac naukowych. Jan Wallenrod, figurujący na stronie tytułowej jako autor opracowania Tożsamość współczesnego artysty na przykładzie twórczości Oskara Dawickiego, jest osobą fikcyjną. Sześćdziesięcioczterostronicowa rozprawa, opatrzona aparatem krytycznym, daje tym razem obraz artysty widzianego przez pryzmat filozoficznych ujęć zagadnienia tożsamości, i jego działań, ukazanych w kontekście innych dzieł sztuki. W toku wywodu „projekt detektywistyczny” porównany jest do słynnego obrazu Diego Velázqueza Panny dworskie, a zawiłe kwestie związane z jednostką analizowane są przy pomocy odwołań do tez Michela Foucaulta i Emanuela Lévinasa. Z kart pracy magisterskiej wyłania się więc Dawicki uchwycony w ramy akademickiego dyskursu.
 
Praca magisterska jest komentarzem performera, który – jak w krzywym zwierciadle – przygląda się własnym wizerunkom. W zebranym materiale tożsamość nie tyle krystalizuje się, co raczej rozmazuje i zwielokrotnia. Pokazywana publiczności na wystawach jawi się jako obraz tworzony przez innych, autonomiczny względem pierwowzoru, który z jeszcze większą siła umyka poznaniu. Realizację Dawickiego można rozumieć jako ironiczną wypowiedź na temat funkcjonowania artysty w obiegu sztuki, nieustannego konstruowania jego osoby przez media, kuratorów, dyskurs naukowy i w końcu przez niego samego. Praca magisterska stanowi skądinąd doskonałą okazję do tego, by przyjrzeć się (pseudo)naukowym (?) wywodom jako takim. W gmatwaninie hermetycznych często nawiązań i porównań sztuka oraz osoba artysty zdają się stać gdzieś na dalszym planie, coraz bardziej, zwłaszcza za sprawą niejasnego języka wywodu, oddalając się od odbiorcy.
 
Izabela Kopania