Piotr Bosacki, Partytura małego zwoju
Piotr Bosacki
Partytura „Małego zwoju”, 2005
obiekt, druk, pisaki, ołówek, taśma klejąca na papierze, 29,5 × 657 cm
Kolekcja II Galerii Arsenał w Białymstoku. Praca podarowana Galerii Arsenał przez artystę w 2015 r.
Partytura to zapis utworu muzycznego ujmujący wszystkie jego partie tak, że to, co brzmi jednocześnie, zapisane jest w pionie, a to, co brzmi w kolejnych odcinkach czasu, zanotowane jest od lewej do prawej. Na górze zapisu umieszcza się partie instrumentów dętych drewnianych, a na dole kwintet smyczkowy. Bosackiego fascynuje graficzna strona transkrypcji dźwięków. Traktuje ją w kategoriach kompozycji rysunkowej, rządzącej się własnymi regułami. W centrum jego zainteresowań leży kwestia geometrii w tworzeniu muzyki, praktyka zapisu nut na kratce, gdzie jedna oś oznacza czas, a druga – wysokość dźwięku. Artysta analizował schematy geometryczne licznych melodii: „Czasem z samej geometrii nut potrafię zobaczyć, a nie usłyszeć, czy to dobrze brzmi” – twierdził.
Bosacki poszukuje metod pisania dzieła muzycznego, ich zależności od percepcji muzycznej opierającej się na tym, że relacja między pierwszymi dźwiękami utworu będzie miarą w odbiorze kolejnych dźwięków. „Taka kompozycja pisze się jakby sama. Gdy stawiam pierwszą nutę dla muzyka z jednej strony przezroczystej partytury, to automatycznie będzie ona ostatnią nutą dla wykonawcy z drugiej strony”. Ikonografia Partytury „Małego zwoju” – zarówno samego wydruku notacji, jak i notatek naniesionych na nią ołówkiem i flamastrem (zapewne przez lub dla wykonawców): kółek otaczających klucze czy sygnalizacji enharmonicznej zmiany dźwięku z es na dis – jest hermetyczna. Zaledwie wąskie grono odbiorców, znających system zapisu muzycznego, będzie w stanie nie tylko odtworzyć linię melodyczną dzieła, ale też zobaczyć w tym zapisie muzykę.
Izabela Kopania