en
Menu
Strona główna - Galeria Arsenał

Krzysztof Bednarski, Miejsce dla dwojga I i II

Krzysztof Bednarski, Miejsce dla dwojga I i II

A-
A+

Krzysztof Bednarski, Miejsce dla dwojga I, 1992, drewno opalane, siatka metalowa, dwa naczynia szklane, pigment, 167 × 51 × 23 cm

Kolekcja II Galerii Arsenał w Białymstoku. Praca zakupiona przez Galerię Arsenał

Obiekty Miejsce dla dwojga I oraz Miejsce dla dwojga II stanowiły jeden z elementów Ciemnego pasażu II, złożonej instalacji przestrzennej, którą Krzysztof Bednarski zbudował w Galerii Arsenał w 1993 r. Należy ona do większego cyklu instalacji, u źródeł których leżały doświadczenia związane z powstaniem Moby Dicka (1987), jednej z przełomowych prac w twórczości artysty. Pasaże, których zamknięciem jest Pasaż słoneczny z 1995 r., Bednarski realizował przez kilka lat, wykorzystując powtarzające się elementy – układane w różnych konfiguracjach koronkowe serwetki, stalowy stół, czerwone i niebieskie żarówki, słoiki czy gałęzie. W Ciemnym pasażu II dominowały obiekty zbliżone do półek, szafek i gablot, odnoszące się do sfery domu, codzienności i prywatności.
 
Obiekt Miejsce dla dwojga I zbudowany został na kształt wydłużonej szafki o trzech wnękach: dwóch pionowych, jasnych, przesłoniętych gęstą, metalową kratką oraz jednej poziomej, zwęglonej, ułożonej pod pionowymi. W górnej części każdej z pionowych wnęk wbudowana została żarówka świecąca białym światłem, zaś w ich dolnych ściankach wydrążono otwory. W poziomej wnęce podwieszono dwa słoiki wypełnione białym pigmentem. Poprzez otwory trzy części obiektu „komunikują się” ze sobą: z pionowych do poziomej spływa wewnętrzne światło, zmaterializowane na swój sposób w białym pigmencie. Z kolei Miejsce dla dwojga II to obiekt zbliżony kształtem do poprzedniego, zbudowany z trzech zwęglonych belek ułożonych w identycznej konfiguracji. Jest więc negatywem Miejsca dla dwojga I. Zależności między tymi dwoma obiektami oddają wewnętrzne relacje zachodzące w Ciemnym pasażu II: logikę lustrzanych odbić, powtórzeń, pozytywów-negatywów, symetrii znaczeń i form. Obydwa Miejsca wpisane zostały w skomplikowaną siatkę znaczeń i treści odwołujących się do mitologii artysty, wspomnień domu, dzieciństwa. Pasaże to przejścia, metamorfozy, przeistoczenia, jakie zachodzą w makrokosmosie instalacji i mikrokosmosie obiektu. Owa idea przemiany, wpisana w przedmioty, w połączeniu z warstwą prywatnych doświadczeń sprawia, iż poszczególne elementy pasaży trudno odczytać, złamać narzucony przez Bednarskiego kod dostępu.
 
Z drugiej strony na obydwa Miejsca dla dwojga można spojrzeć jak na elementy wszechotaczającego nas świata przedmiotów. Rzeczy, które mają swoją biografię, strukturę, zarówno zewnętrzne (społeczne), jak i wewnętrzne (własne) życie. Bednarski wykorzystuje skądinąd tak prymarne budulce, jak drewno, metal, światło i pigment. Drewno, jak pisał francuski socjolog Jean Baudrillard, czerpie swoje życie z ziemi, oddycha i pracuje, starzeje się, ma swój zapach i wewnętrzne ciepło. Jest więc materią/materiałem, które charakteryzuje jakaś forma istnienia. Podobnie światło, z przypisanymi mu licznymi symbolicznymi skojarzeniami, u Bednarskiego spływa do szklanego pojemnika, jakby wbrew swej istocie zmieniając się w czystą materię. Budowane przez artystę obiekty funkcjonują w siatce pierwotnych, archetypicznych odniesień, kierujących skojarzenia w stronę tak fundamentalnych kwestii, jak pytanie o istotę życia, logikę świata, drogę i towarzyszące jej rytuały przejścia.
 
 Izabela Kopania




fot. Jan Szewczyk


fot. Jan Szewczyk


fot. Jan Szewczyk


fot. Jan Szewczyk


fot. Jan Szewczyk

Katalog prac

Artyści