Is art necessary? Why?
It is necessary as long as it aims at promoting the idea of good instead of creating controversies.
 
Wymianę zdań między Vesną Bukovec a respondentką przygotowanej przez nią ankiety ilustruje fotografia Ostateczne wyzwolenie 2 Zbigniewa Libery. Trudno byłoby znaleźć dosadniejsze podważenie sensu jej powstania niż słowa ankietowanej. Praca Libery to nie tylko komentarz na temat manipulacji informacją i bezkrytycznego przyjmowania obrazów kreowanych przez media, ale też zaprzeczenie platońskiej triady, ciągle aktualnej w potocznej ocenie dzieł sztuki. Dysonans między dialogiem a towarzyszącą mu pracą dobrze oddaje istotę braku zrozumienia między światem sztuki współczesnej a szerszą publicznością.
 
Bukovec zapytała znajomych o ich zainteresowania sztuką najnowszą. W pracy wykorzystała odpowiedzi tych, którzy mają na jej temat określone opinie, choć nie śledzą aktualnych wydarzeń artystycznych. Wypowiedzi opatrzyła wybranymi przez siebie dziełami sztuki współczesnej. Źródła konfliktu, do jakiego odnosi się jej praca, upatrywane są w konserwatyzmie publiki oraz w hermetyzmie języka krytyki i nieprzystępności strategii stosowanych przez artystów. Reakcje respondentów pokazują też, jak bardzo wymagania stawiane sztuce rozmijają się z tym, co oferuje ona widzom. Oczekuje się od niej dobra, piękna i wzniosłości, a nie krytycyzmu.
 
Czy sztuka jest potrzebna i dlaczego? mówi o nieistnieniu płaszczyzny porozumienia między sztuką najnowszą a publicznością. Remedium na tę sytuację artystka proponuje w wideo Sztuka współczesna dla rodziców (2002). Cierpliwie tłumaczy matce i ojcu meandry rynku sztuki, objaśnia pojęcie sztuki jako takiej i mechanizmy kształtowania jej kanonów. Wskazuje tym samym na potrzebę działań edukacyjnych, bez których kontakt ze sztuką będzie utrudniony przez niewiedzę, banalizację działań artystów współczesnych i negowanie zasadności określania ich dzieł mianem „sztuki”. Konfrontacja tytułowego pytania z pracą Libery prowokuje odmienną odpowiedź: sztuka potrzebna jest tak długo, jak długo skłania widza do krytycznego osądu rzeczywistości.
 
Izabela Kopania