en
Menu
Strona główna - Galeria Arsenał

Kuba Bąkowski, Chłopiec i jego pies

Na zdjęciu rzeźba chłopca i psa w zaciemnionej sali wystawowej

Kuba Bąkowski, Chłopiec i jego pies

A-
A+

Kuba Bąkowski

Chłopiec i jego pies, 2006, rzeźba (żywica epoksydowa, styropian, wojskowe ubranie ochronne, butelka PET, rurki plastikowe)

Kolekcja II Galerii Arsenał w Białymstoku. Praca zakupiona przez Podlaskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych

Chłopiec i jego pies, instalacja rzeźbiarska Kuby Bąkowskiego, pokazywana jest zwykle w zaciemnionym pomieszczeniu. Rzeźby potrzebują pustej przestrzeni oraz punktowego oświetlenia, które ledwo wyłania je z mroku. Ich potencjał realizuje się bowiem wówczas, gdy stworzona zostaje iluzja, że oprócz nich wokół nie ma nic. Pustka i ciemność to właściwa sceneria dla dwóch rachitycznych postaci: wychudzonego, transparentnego psa i chłopca o przezroczystym ciele, ubranego w zgniłozielony, gumowy płaszcz ochronny. Obaj wyposażeni są w rurki z przytroczonymi pojemnikami, przywołującymi na myśl niezbędne w warunkach ekstremalnych butle tlenowe.
 
Bąkowski aranżuje sytuację wszechogarniającej pustki i życia po końcu świata, sięgając po wątki z upodobaniem eksploatowane w utworach SF oraz dystopijnych narracjach literackich i filmowych. Wizje globalnej katastrofy i następującej po niej zagłady świata, prowokujące do snucia opowieści o życiu po kataklizmie, są głęboko zakorzenione w zbiorowej wyobraźni. Popularne obrazy kresu karmią się proroctwami zapowiadającymi koniec – Apokalipsą św. Jana, przepowiedniami Nostradamusa czy nauką pastora Russella (świadkowie Jehowy) – które szczególnie silnie oddziałują w przełomowych momentach dziejów.
 
Tytuł pracy Bąkowskiego przypadkowo nawiązuje do tytułu opowiadania Harlana Ellisona A Boy and His Dog (1969) oraz opartego na nim filmu L.Q. Jonesa (1975)*. W obydwu obrazach czas po kataklizmie przypada na rok 2024. Miejscem akcji jest wyniszczona planeta po kolejnej już wojnie nuklearnej, a chłopiec i pies – jedni z tych, którzy przeżyli – snują się po zgliszczach dawnej cywilizacji. Postaci z instalacji Bąkowskiego i bohaterowie Ellisona przynależą do kanonu potocznych wyobrażeń na temat końca świata. Obydwaj artyści pokazują życie po katastrofie za pośrednictwem schematów i obrazów wypracowanych w kręgu popkulturowych interpretacji Apokalipsy, uświadamiając tym samym, że moment końca jest w istocie niepoznawalny, a ludzkie wyobrażenia na jego temat ograniczone.
 
Izabela Kopania

* Zbieżność tytułów jest jedynie znaczącą koincydencją, ani film, ani opowiadanie nie stanowiły dla Bąkowskiego bezpośredniej inspiracji.

Audiodeskrypcja:

Katalog prac

Artyści