David Diao, 0.10 in 2010
David Diao
0.10 in 2010, 2010, akryl na płótnie 213 × 274 cm
Kolekcja II Galerii Arsenał w Białymstoku. Praca zakupiona przez Podlaskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych
W obrazie 0.10 in 2010 David Diao nawiązuje do swoich poszukiwań z 2. połowy lat 80. XX w., które umożliwiły mu zdefiniowanie własnej postawy artystycznej. Po kilkuletniej przerwie – wynikającej z rozczarowania formalizmem i zasadą autonomii dzieła sztuki postulowaną przez krytyka Clementa Greenberga – artysta powrócił do malarstwa, a także rozważań na temat podstawowych kategorii modernizmu. Zaczął wtedy malować obrazy, do których włączał znaki i motywy wykorzystywane przez awangardę lat 20. i 30. ubiegłego stulecia. Uprawiając archeologię modernizmu i poddając krytycznej refleksji różnorodne języki abstrakcji, Diao analizował dorobek awangardy rosyjskiej, grupy De Stijl i Bauhausu.
Do przełomowych prac artysty należą obrazy powstałe w 1984 r., będące transformacją zdjęcia przedstawiającego ekspozycję suprematystycznych dzieł Kazimierza Malewicza na ostatniej wystawie futurystów „0,10” w Petersburgu w 1915 r. Diao nie sięgnął w nich wprost do prac Malewicza, ale do ich już zapośredniczonego obrazu, stawiając tym samym w centrum swoich zainteresowań kwestię zależności między dziełem a jego reprodukcją. Obraz z Kolekcji II stanowi kolejne, podjęte po latach przepracowanie ikonicznego dokumentu z archiwum historii sztuki, bliskie jednemu z wcześniejszych dzieł Diao: Black and White with Chair (1984–1988, kolekcja FRAC w Bretanii).
W 0.10 in 2010 obrazy Malewicza sprowadzone zostały do płaskich znaków, a ich układ ma niewiele wspólnego z oryginalną aranżacją wystawy. Porządek petersburskiej ekspozycji zastąpiły rozsypane motywy: uchwycone na fotografii krzesło, suprematystyczne czworokąty i krzyże oraz ich przetworzone wersje, zredukowane do wrażeniowych, czerwonych plam na zielonym tle. W obrazie Diao tradycja awangardy traci swój ciężar, zaskakuje powidokowym kontrastem barw. Mierząc się z ikoną modernizmu, artysta przygląda się przede wszystkim swojemu miejscu w sztuce: gładkie, monochromatyczne tło to efekt odejścia od fakturalnych prac, jakie tworzył w latach 60. i 70., a geometryczna abstrakcja jest odniesieniem do dzieł awangardy rosyjskiej, które posłużyły mu do przemyślenia własnego malarstwa.
Izabela Kopania
Do przełomowych prac artysty należą obrazy powstałe w 1984 r., będące transformacją zdjęcia przedstawiającego ekspozycję suprematystycznych dzieł Kazimierza Malewicza na ostatniej wystawie futurystów „0,10” w Petersburgu w 1915 r. Diao nie sięgnął w nich wprost do prac Malewicza, ale do ich już zapośredniczonego obrazu, stawiając tym samym w centrum swoich zainteresowań kwestię zależności między dziełem a jego reprodukcją. Obraz z Kolekcji II stanowi kolejne, podjęte po latach przepracowanie ikonicznego dokumentu z archiwum historii sztuki, bliskie jednemu z wcześniejszych dzieł Diao: Black and White with Chair (1984–1988, kolekcja FRAC w Bretanii).
W 0.10 in 2010 obrazy Malewicza sprowadzone zostały do płaskich znaków, a ich układ ma niewiele wspólnego z oryginalną aranżacją wystawy. Porządek petersburskiej ekspozycji zastąpiły rozsypane motywy: uchwycone na fotografii krzesło, suprematystyczne czworokąty i krzyże oraz ich przetworzone wersje, zredukowane do wrażeniowych, czerwonych plam na zielonym tle. W obrazie Diao tradycja awangardy traci swój ciężar, zaskakuje powidokowym kontrastem barw. Mierząc się z ikoną modernizmu, artysta przygląda się przede wszystkim swojemu miejscu w sztuce: gładkie, monochromatyczne tło to efekt odejścia od fakturalnych prac, jakie tworzył w latach 60. i 70., a geometryczna abstrakcja jest odniesieniem do dzieł awangardy rosyjskiej, które posłużyły mu do przemyślenia własnego malarstwa.
Izabela Kopania