Jeden z krytyków sztuki określił Jakuba Glińskiego mianem „niezłego portrecisty polskiej rzeczywistości, tyle że tej reprezentowanej przez pomazane murki za szkolnymi boiskami”. Imaginarium artysty czerpie z takiej właśnie ikonosfery: obrazów, znaków i tekstów mniej lub bardziej starannie namalowanych na blokach, śmietnikach czy ogrodzeniach. Obeznani odbiorcy odkodują hasła i symbole anarchistów, LGBT czy antify, zidentyfikują przynależne popkulturze, często zdeformowane motywy i postaci. Na płótnach Gliński buduje obraz świata poddanego destrukcji, wewnętrznie skonfliktowanego, postludzkiego. Korzenie jego poszukiwań sięgają twórczości Jeana-Michela Basquiata, amerykańskiego przedstawiciela sztuki ulicy.
 
Glińskiego pociąga praktyka zamalowywania tekstu czy obrazu, nanoszenia kolejnych warstw komunikatów werbalnych i wizualnych. Fascynuje go to, co kryje się pod powierzchnią farby, którą pokryto zamazane sprayem ściany. Te teksty wyłaniają się spod jednolitej warstwy koloru dużo mniej intensywne, nieczytelne. Prowokują artystę do tego, by na nie odpowiadał, negował je bądź wchodził z nimi w twórczy dialog. Gliński maluje impulsywnie i intuicyjnie, wyrazistym gestem nakłada plamy czy rozpyla farbę aerografem – „pistoletem” zostawiającym smugi o drżących, rozmytych brzegach. Artysta nie racjonalizuje swojej twórczości, idzie pod prąd akademii, bazuje na swobodnej ekspresji. Nie znaczy to jednak, że proces twórczy sprowadza się u niego do krótkotrwałego konceptualnego gestu. Dojście do rozwiązania zajmuje mu czasami wiele godzin pracy w szkicowniku.
 
Twórczość Glińskiego niesie w sobie duży ładunek introspekcji. Personality Breakdown to jedna z prac odnoszących się do problemu dysfunkcji pamięci. Artysta bezpośrednio mówi o funkcjonowaniu swojego mózgu, wyrzucaniu z pamięci obrazów i treści: „jakby mój mózg coś przeżywał i tego nie zapisywał albo po jakimś czasie kasował”. Gliński postrzega ten mechanizm jako analogiczny do graffiti removal. Praktykę malowania i zamalowywania obrazów porównuje do zapominania, wypierania zdarzeń i emocji. Po tych procesach pozostają jedynie strzępki tworzące sfragmentaryzowany świat wewnętrzny, zamknięty w uniwersum obrazów zbudowanych z wyimków rzeczywistości.


Audiodeskrypcja
Zapis tekstowy audiodeskrypcji: [DOC] [PDF]