Wojciech Łazarczyk od lat konsekwentnie zgłębia naturę malarstwa. Z jednej strony patrzy na nie z perspektywy materiału: różnych rodzajów płótna, farb, pędzli i efektów, jakie daje praca z narzędziami malarskimi. Z drugiej zaś nie jest szczególnie zainteresowany materią, nie bada jej specyfiki, nie w jej własnościach szuka rozwiązania malarskich dylematów. Mimo to ten błahy, techniczny aspekt pracy malarza, do którego on sam nie przykłada wielkiej wagi, jest bezpośrednio związany z ikoniczną warstwą jego obrazów. Ich podstawowym budulcem jest bowiem kolor, barwa niesiona w pigmentach i spoiwach farby. W swych malarskich dociekaniach Łazarczyk dotarł do granicy przedstawialnego. Ikonograficzna pustka jego obrazów jest jednak pozorna. Mimo że nie sięga on po elementy figuratywne, a realizm jest obcą mu metodą obrazowania, to przedstawialne nie zniknęło z horyzontu jego rozważań – artysta wydobywa je z barwy, światła i faktury obrazu.

Łazarczyk nie podpowiada odbiorcy, co namalował, czego ten powinien szukać na jego obrazie. Swoje prace pozostawia bez tytułu. Zarówno te, które zdają się całkowicie nieprzedstawiające, jak i te nieco wcześniejsze, noszące znamiona abstrakcji geometryzującej i magicznej. Do tej drugiej grupy należy obraz z 1993 r. w Kolekcji II. Na płaszczyźnie płótna pokrytego niejednolitym buraczanym kolorem wiele się dzieje. W jego górnej partii czytelne są mocno zarysowane linie, sprawiające wrażenie wręcz wypukłych, wyżłobionych niejako od spodu. Stanowią ramę w obrazie, arkadowe zamknięcie okna bądź nieokreślonego prześwitu. Ten prześwit zdaje się otwierać na niezidentyfikowaną bliżej głębię, w której bulgocze gęsta masa. Powleczone farbą płótno zdaje się wrzeć, żyć własnym życiem. Jego zrozumienie artysta oddaje odbiorcy.

Kontakt z obrazem Łazarczyka dostarcza wrażeń nie tylko wizualnych. Spojrzenie na płótno i nałożoną nań farbę pozwala odczuć jej gęstość i aksamitność. Nie da się nie zauważyć fizyczności użytych substratów, materiałowej intensywności obrazu. To, co wyłania się spod kolejnych warstw koloru, jest pochodną dialogu między materiałem a wizją artysty, doskonałym rozpoznaniem technicznej i ikonicznej sfery obrazowania.

Izabela Kopania