Intensywne i zróżnicowane pod względem formalnym prace Rafała Dominika sytuują się w zupełnie innym obszarze niż oszczędne rzeźby Gizeli Mickiewicz. Mimo wielu różnic i odmiennego stosunku do materii artystycznej obojga artystów ich wystawy w Galerii Arsenał nie są zestawione przypadkowo.

 

Twórczość Rafała Dominika to eksplozja koloru, chwytanie wrażeń, szkicowanie odczuć realizowane przy użyciu szerokiej gamy technik, materiałów i zabiegów artystycznych. Dominika inspiruje kultura popularna, świetnie zaprojektowane ekspozycje sklepowe, przedmioty potoczne znalezione przypadkowo w rzeczywistości lub wyszukane za pośrednictwem Internetu. Artysta z łatwością korzysta z zasobów popkultury i wszelkich innowacji technologicznych. Mimo sporej dozy nonszalancji nie popada w przesadę. Z pewnością nieuzasadnione byłoby sprowadzanie jego sztuki do zwykłej eksploracji obszaru kiczu. Dominik dokonuje wielu drobnych przekroczeń, korzysta z całego spektrum możliwości, ale i bardzo prostych rozwiązań umożliwiających tworzenie przypominające zaawansowane technologicznie produkcje.

Gizela Mickiewicz pracuje nad cyklem rzeźb wykonanych z tworzyw, które wynajdywano i patentowano na przestrzeni ostatnich kilku dekad. Żadnego z wykorzystanych materiałów dotychczas nie zastosowano na szerszą skalę np. w przemyśle. Uzyskane w wyniku laboratoryjnych eksperymentów tworzywa mają unikalne właściwości, jednak ich praktyczny potencjał pozostaje niewykorzystany. Artystka używa ich do tworzenia swoistych rzeźb-autoportretów. Forma prac jest równocześnie sublimacją właściwości konkretnego materiału – dużej lekkości i zarazem odporności, plastyczności i równocześnie wytrzymałości. Obiekty sztuki, wysmakowane i dopracowane formalnie, zaskakują warstwą znaczeniową. Materiały opracowane w formę minimalistycznych obiektów sztuki nie przywołują konkretnych skojarzeń, ponieważ nie można do nich odnieść żadnego znanego z życia zastosowania. To, z czym styka się odbiorca, to semantyczna niewiadoma zawarta w rzeźbiarskiej formie.

W pracach Dominika i Mickiewicz można dostrzec różne sposoby i cele wykorzystywania technologii czy materiałów o awangardowym potencjale. Równocześnie fundamentalną sprawą dla obydwojga artystów są klasyczne zagadnienia sztuki, jak choćby forma czy materia dzieła. W historii sztuki można znaleźć wiele paralel wykorzystywania przez artystów technologii i równoczesnego zainteresowania naukowców i inżynierów ich działaniami. Przykładem jest chociażby projekt Experiment in Art and Technologies prowadzony w laboratorium Bell Telephone, w którym uczestniczyli m.in. Robert Rauschenberg, Andy Warhol i Jean Tinguely. Eksperymenty realizowane w latach 60. i 70. minionego wieku miały za zadanie nie tylko pomóc artystom w ich twórczych doświadczeniach, ale i prowadzić do społecznego rozpowszechniania przemian napędzanych przez technologię. Obserwacja twórczości współczesnych artystów wykorzystujących potencjał nowoczesnych wynalazków technologicznych i materiałowych, zarówno tych mało rozpowszechnionych, jak i wszechobecnych, rodzi szereg pytań o inkluzywność języka sztuki oraz jego zdolności asymilacyjne.

Maria Rubersz

---

 

ur. 1985 w Warszawie. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w której w 2009 roku uzyskał dyplom w pracowni Leona Tarasewicza. Założyciel i wokalista zespołu Galactics. Działał też w kolektywie Czosnek Studio zajmującym się projektowaniem dla instytucji kultury oraz biznesu. Stara się wcielać sztukę w codzienne życie. Poza tradycyjnymi dziedzinami, takimi jak malarstwo czy rysunek, zajmuje się też m.in. projektowaniem gier komputerowych i aplikacji mobilnych. Wykorzystuje technologiczne nowinki do realizacji scenariuszy z filmów czy opowiadań science fiction funkcjonujących w wyobraźni zbiorowej. Artysta wykorzystuje materiały dające wrażenie nowoczesności, ale równocześnie ogólnodostępne, oswojone. Tworzy z nich obiekty uruchamiające wyobraźnię i ekscytację wśród osób o różnych kompetencjach kulturowych.