Obiekty fotograficzne Kondycja III Konrada Kuzyszyna stanowią bezpośrednią konsekwencję pracy artysty nad cyklem zdjęć Collegium Anatomicum. Składające się na ten zbiór fotografie zostały wykonane w 1988 roku w tytułowym budynku ówczesnej Akademii Medycznej w Łodzi. Artysta sfotografował zanurzone w formalinie preparaty służące do nauczania anatomii prawidłowej. Po latach wspominał, że wkroczenie do przestrzeni Collegium było dla niego przeżyciem natury egzystencjalnej. W drewnianych gablotach miał dostrzec „ludzi zatrzymanych w roli człowieka”. W jego odczuciu naukowa obiektywizacja ludzkiego ciała nie odsunęła odeń pierwiastka duchowego. Wprost przeciwnie, wnętrza Collegium, ze sterylnymi gablotami mieszczącymi podwieszone zwłoki, przepełnione były sacrum.

Jak mówił artysta, „motywy z Collegium Anatomicum długo nie pozwalały się otrząsnąć”. Jedynym sposobem, aby poradzić sobie z intensywnością doświadczenia, było zwrócenie się w stronę własnego ciała. Prace nad Kondycją ludzką­ – cyklem, do którego należą obiekty z Kolekcji II – Kuzyszyn rozpoczął na przełomie 1988 i 1989 roku. Fotografie wykonywał przy użyciu nasadki optycznej, co pozwalało utrwalić na kliszy trzy, czasami nakładające się na siebie, wizerunki ciała. Obrazy te odbiegały od bezpośredniości preparatów anatomicznych. Zwielokrotniona postać zatrzymana w różnych pozach zyskiwała wymiar irracjonalny, a wtopienie zdjęć w podświetloną silikonową płytę potęgowało ich mistykę. Odrealnienie ciała pozwalało artyście na wyjście poza nie. Kreacja ta stanowiła odpowiedź na uporczywą obecność człowieka w preparatach z Collegium.

Kondycja III to wizualny zapis osobistych refleksji na temat ciała i człowieczeństwa, relacji między materią i duchem. W pracach tych powraca kwestia istotna dla nowoczesnej koncepcji „ja”. Co stanowi o jego integralności? Czy ciało o wyraźnych granicach, czy też świadomość? Kuzyszyn, próbując rozpoznać naturę człowieka, dowartościowuje ciało jako repozytorium jestestwa. Istotnym elementem prac jest rozświetlająca je żarówka. Światło, mimo iż pozbawione wyraźnych konotacji symbolicznych, wydobywa ciało z mroku, sakralizując je. Same prace nabierają charakteru świeckich relikwiarzy, z wizerunkiem ciała jako obiektu o szczególnej wartości.

Izabela Kopania