artyści i badacze: Aristide Antonas, Goshka Macuga, Karina Bisch, Post-Noviki, Salvatore Lacagnina, Wendelien van Oldenburgh, Zuza Golińska oraz kuratorzy: Adam Przywara, Ewa Tatar, Karolina Matysiak pracują na materiałach archiwalnych autorstwa m.in. Almy Siedhoff-Buscher, Friedl Dicker-Brandeis, Giuseppe Pinot-Gallizia, Ivana Tomljenović-Meller, Katarzyny Kobro, Hannesa Meyera, Lucii Moholy, Oskara Schlemmera, Władysława Strzemińskiego, The International Movement for an Imaginist Bauhaus oraz pochodzących z Archiwum Materiałów Budowlanych Stiftung Bauhus Dessau i z Muzeum Żydowskiego w Pradze.
Produkcja: Sylwia Narewska

Bauhaus to najważniejsza awangardowa uczelnia artystyczna XX wieku. Utworzony przez architekta Waltera Gropiusa w 1919 roku w Weimarze zrewolucjonizował sposoby edukacji artystycznej, tworząc „nowe przymierze między sztuką a technologią”. Pod naciskami konserwatywnych polityków Bauhaus przeniósł się z Weimaru do Dessau w 1925 roku. Tam rozwinął się i funkcjonował do 1931 roku, kiedy jego modernistyczny budynek przejęła dochodząca do władzy partia nazistowska, doprowadzając do zamknięcia szkoły w 1933 roku. Przez całą drugą połowę XX wieku kadra i studenci Bauhausu realizowali jego ideały, pracując zarówno w Niemczech, jaki i na emigracji – w Związku Radzieckim, USA, Tokio czy Chile.
Wystawa jest propozycją rozbicia monolitycznej wizji Bauhausu, która zakłada, że wytworzył on jednorodny styl czy receptę na „estetykę modernistyczną”. Zbudowana jest w dialogu zaproszonych artystów, architektów, projektantów i kuratorów z historycznymi pracami i dokumentami oraz późniejszymi reminiscencjami szkoły (po raz pierwszy prezentowanymi w Polsce). Jest eksperymentem we wspólnotowym i krytycznym odczytaniu tradycji modernistycznej w kontekście współczesnych praktyk twórczych, edukacyjnych i społecznych.