Karolina Zdunek nadaje malarstwu wymiar osobisty. Artystka wielokrotnie podkreślała, że wraz z bliskim jej językiem abstrakcji geometrycznej tworzy ono charakter jej pisma – swoisty, jej tylko właściwy i nieredukowalny ślad zarówno myśli, jak i ciała. Dla Zdunek tak samo ważna jest forma, jak i materia malarska. Faktura jej obrazów, chropowata, budowana impastami, grubo nakładaną farbą, kusi, by dotknąć płócien. Artystka steruje percepcją widza, drażniąc nie tylko zmysł wzroku, ale także receptory czucia. Jej podejście do malarstwa, traktowanie go jako wartości samej w sobie, przy całej odmienności poszukiwań formalnych, bliskie jest postawie Leona Tarasewicza.
 
W swoich pracach, w tym też w serii Hommage à Krasiński Zdunek powraca do jednego z ważniejszych i często eksplorowanych w dziejach malarstwa zagadnień, jakim jest perspektywa zbieżna. Artystka z upodobaniem buduje iluzoryczne wnętrza, zaułki, ciągnące się w nieskończoność korytarze. Zmagania z dwoma wymiarami płótna sytuują jej twórczość w nurcie studiów malarskich, którym początek dały osiągnięcia mistrzów włoskiego renesansu. Chłodne wyliczenia i rygor matematyki leżą jednak poza obszarem zainteresowań artystki. Nieskończoność przestrzeni współgra u Zdunek z odczuciem melancholii, a atmosfera jej obrazów ma w sobie wiele z malarstwa metafizycznego.
 
Odniesienia do twórczości Edwarda Krasińskiego, zwłaszcza bezpośrednie nawiązania do spojonej z życiem artysty niebieskiej linii, nie są otwartym, wynikającym z relacji mistrz – uczeń dialogiem z jego pracami, a raczej świadectwem pokrewieństwa poszukiwań artystycznych. Obojgu wspólne jest utopijne dążenie do uchwycenia nieskończoności. Pojawiająca się wszędzie niebieska linia Krasińskiego znajduje analogię w perspektywach Zdunek, materialność jej płócien współgra z podkreślaną przez artystę rzeczowością taśmy „ScotchBlue” o szerokości 19 mm. Zdunek bliska jest też postawa Krasińskiego: jego „życie w sztuce” ma u niej wymiar przekładania osobistych doświadczeń na pozornie zimny język geometrycznej abstrakcji, a zwłaszcza – uciekających donikąd linii.
 
Izabela Kopania

Tekst opublikowany w książce I. Kopania, „Zbiór otwarty. Prace z Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku”, Białystok 2012