Andrzej Szewczyk określał swoje prace malarskie mianem „malowideł”, uznając, iż termin ten lepiej oddaje ich istotę. Wiele z nich wykonał na niestandardowych podłożach: ścianach, lustrach, mapach i zeszytach szkolnych, podważając tym samym powszechne uznanie płótna naciągniętego na blejtram za właściwy nośnik obrazu. Eksperymenty te wynikały z jego postawy, a zwłaszcza sprzeciwu wobec utożsamiania artysty z twórcą. Szewczyka fascynowało malarstwo anonimowe i mechaniczne. Poszukując własnego języka – uwzględniającego dokonania w dziedzinie malarstwa i zawierającego wątki kluczowe dla jego życia – pokazał, iż między malarstwem bezosobowym a próbą odnalezienia własnej formy wyrazu nie ma sprzeczności.
 
Dla babci Gertrudy i Dla babci Jadwigi to kontynuacja dyskusji na temat pojęcia obrazu, artysty i malarstwa. Akrylowe płótna stanowią zaledwie fragment każdej z prac – całość powstaje dopiero po umieszczeniu ich na ścianie pomalowanej tym samym kolorem co tło „obrazów”, na których artysta odcisnął złote wzorki. Malowidła nawiązują do koncepcji „malarstwa obrazu ujednoliconego z malarstwem ścian”, którą Szewczyk sformułował wraz z Tomaszem Wawakiem w latach 70. XX wieku. Powstawały wówczas obrazy malowane za pomocą wałków używanych przez malarzy pokojowych, bezosobowe i kojarzone z machinalnym zamalowywaniem. Taki ich odbiór spotęgowany jest przez obecność szablonowych ornamentów. Mimo to prace Szewczyka są bardzo osobiste. Ściany malowane wałkiem, ozdobione tandetnym wzorkiem, przywołują dom, nieco archaiczny i babciny. Autobiograficzny trop sugerują też tytuły obrazów.
 
Demitologizacja malarstwa odbywa się u Szewczyka na kilku poziomach. Artysta odrzuca tradycyjną relację twórca – dzieło. W powszechnym mniemaniu to „dotknięcie ręki” – rysunek i pociągnięcia pędzla – bądź też wyraźne elementy autobiograficzne wiążą malarza z obrazem. Wątki osobiste Szewczyk wprowadza w sposób subtelny, odwracając przy tym hierarchię tematów malarskich. W jego pracach ważna jest codzienność i retrospekcja docierająca do rzeczy na pozór błahych. To one sprawiają, że zunifikowane malarstwo ma indywidualne rysy.
 
Izabela Kopania