Poszukiwania Tomasza Ciecierskiego ogniskują się wokół dwóch ściśle ze sobą powiązanych wątków. Jednym z nich jest pejzaż, będący wiodącym tematem prac artysty, drugim zaś malarstwo wraz ze wszystkimi wiążącymi się z nim problemami: techniką, warsztatem pracy, procesem malowania, percepcją i relacjami względem rzeczywistości.
 
Tworząc charakterystyczne, pozbawione tytułów kompozycje pejzażowe, Ciecierski wychodzi od „rzeczywistego” krajobrazu. Metoda jego działania jest jednak odmienna od schematu pracy dziewiętnastowiecznych przedstawicieli gatunku, którzy utrwalanie widoków rozpoczynali w plenerze. Ciecierski maluje w pracowni, odwołując się do wycinków natury zapisanych w pamięci językiem barw i wrażeń. W toku konsekwentnych rozważań o istocie malarstwa poddaje je daleko posuniętej redukcji. W syntetycznych, oddziałujących przede wszystkim kolorem pejzażach artysty nieodmiennie obecny jest tylko jeden motyw: linia horyzontu, zasugerowana zestawieniami barw i malarskim gestem.
 
Z zagadnieniem obrazowania czy też odwzorowania rzeczywistości/pejzażu wiąże się też charakterystyczna dla artysty konstrukcja prac. Ciecierski porzucił bowiem tradycyjne rozumienie obrazu jako dwuwymiarowego płótna. Jego realizacje, powstające z kilku mniejszych płócien zestawianych ze sobą bądź też nierzadko nakładanych jedno na drugie, to skomplikowane wielowarstwowe struktury, kwestionujące stereotypowe myślenie o obrazie. Koncepcja prac artysty nie tylko podważa przyzwyczajenia odbiorców, ale każe po raz kolejny zastanowić się nad konwencjonalnym rozumieniem realizmu, definiowanego jako wierne, obiektywne i mimetyczne odwzorowywania rzeczywistości. Z odejściem od takiego pojmowania maniery realistycznej mamy do czynienia już w malarstwie impresjonistów i Paula Cézanne’a.
 
Ciecierski buduje obrazowe struktury z wielu elementów przetworzonego krajobrazu. Łączy płótna pokazujące różne ujęcia tego samego motywu, rejestrowanego np. z różnych punktów widzenia, zestawia ze sobą różne kadry zapamiętanego widoku. Z drobnych pierwiastków dokonuje swoistej syntezy pejzażu, dążąc niejako do oddania rzeczywistości w całej jej złożoności oraz do uzyskania jej możliwie pełnego i wielostronnego obrazu.
 
Izabela Kopania