Jarosław Bartołowicz, zarówno we wczesnych fotoinstalacjach, jak i późniejszych fotografiach konsekwentnie skupia się na analizie wewnętrznego świata człowieka. Jego postawa artystyczna, owocująca metafizycznymi i wyciszonymi rozważaniami nad kondycją ludzką, kształtowała się w środowisku gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych, w tym samym czasie co radykalne programy jej obecnych pedagogów (np. Grzegorza Klamana), nastawione m.in. na analizę zagadnienia cielesności oraz krytykę nowych w polskiej rzeczywistości zjawisk społecznych. Z dwóch dróg wywodzących się ze wspólnego źródła, jakim jest skupienie na człowieku, Bartołowicz wybrał drogę namysłu nad psychiką, nieustannym poszukiwaniem tożsamości i próbą odnalezienia się nie tyle w rzeczywistości zewnętrznej, co w świecie wewnętrznym.
 
Listopad (Głód wiary) jest jedną z licznych wielkoformatowych prac artysty zbudowanych z kilkunastu wyodrębnionych ramami elementów. Świat przedstawiony zredukowany jest w nich do niezbędnego minimum, jego poszczególne elementy są doskonale przemyślane i zestawione, tak by potęgować ascetyzm nieokreślonego zwykle wnętrza, w którym usytuowana jest zarejestrowana scena. Siła wyrazu zdjęć ma swoje źródło w ich naturalistycznej skali, ubogiej gamie barwnej oscylującej między bielą, szarością i czernią, a nade wszystko w kompozycji zasadzającej się na konfrontacji pustej anonimowej przestrzeni z postacią mężczyzny siedzącego przy stole.
 
Bohater Bartołowicza, w którego postać wciela się sam artysta, to człowiek wyobcowany, unikający kontaktu wzrokowego, oddzielony od widza szybą, nieprzenikalną i przezroczystą jednocześnie. Tytuł fotografii – Listopad (Głód wiary) – dobrze oddaje zarówno nostalgiczną aurę pracy, jak też stan psychiczny bohatera. Listopad, jak zaznaczył kiedyś artysta, to „najokrutniejszy i najtrudniejszy do przeżycia ze wszystkich miesięcy w roku”. Kojarzony z pustką i umieraniem, zawieszeniem i chorobliwą melancholią szczególnie sprzyja refleksjom. Fragment tytułu – „Głód wiary” – jak też światło, które obejmuje dłońmi siedzący przy stole mężczyzna, sugerują zapewne, iż pełne skupienia rozważania bohatera dotyczą Absolutu, Istoty Wyższej, Boga. Głód wiary to również potrzeba stabilnego punktu oparcia, samookreślenia się w odniesieniu do religii, odnalezienia sensu życia tak w perspektywie doczesnej, jak i wiecznej. Praca Bartołowicza – subtelny i misternie skonstruowany (auto)portret psychologiczny – pokazuje wewnętrzne zmagania człowieka za pomocą ciszy, opanowania i pełnej napięcia pustki.
 
Izabela Kopania